Maak favoriet
Een bijzondere ontmoeting. Over een bijzonder mens.
"We hebben 12 jaar lang lief en leed gedeeld samen" zei ze, "waarom mocht ik dan niet bij de begrafenis zijn?".
Twaalf jaar geleden leerden ze elkaar kennen. Ze ontmoetten elkaar bij het uitgaan, en hij ging met haar mee naar huis. Toen hij smorgens wakker werd, lag er nóg Lees verder
"We hebben 12 jaar lang lief en leed gedeeld samen" zei ze, "waarom mocht ik dan niet bij de begrafenis zijn?".
Twaalf jaar geleden leerden ze elkaar kennen. Ze ontmoetten elkaar bij het uitgaan, en hij ging met haar mee naar huis. Toen hij smorgens wakker werd, lag er nóg iemand in het bed. Een klein peutertje, dat zich tegen hem aangevleid had.
Zij lag nog in een diepe slaap, bevangen door de alcohol. Hij hoorde het gehuil van een baby, en ging stilletjes op onderzoek uit. Op de bovenverdieping lag nog een klein kindje, en even later vond hij de huilende baby. De kleinste was nog maar een paar weken oud, en had enorme honger. Hun moeder had hen immers de hele nacht alleen gelaten.
Ze bleek een serieus alcohol-probleem te hebben, net zoals haar beide ouders dat hadden. En al snel kwam hij erachter dat ze niet bij elkaar pasten. Maar die drie meiden, die wilde hij niet alleen laten. Daarom bleef hij, steeds weer. Heel vaak stond hij bij de deur, tas ingepakt en op het punt te vertrekken. Maar als er dan drie verdrietige meisjes hem vroegen bij hen te blijven, had hij de moed niet meer om te vertrekken.
Hij heeft geprobeerd de voogdij over de kinderen te krijgen, maar dat lukte hem niet. Hij heeft de hulpverlenende instantie ingeschakeld, maar de moeder beloofde beterschap of gooide simpelweg de post weg. En aangezien de instantie vervolgens geen antwoord kreeg op hun schrijven, bleef verder contact dan ook uit. Zo bleven de meiden toch bij de moeder, en hij deed dat dan ook maar, om de meiden te beschermen.
Jaren gingen voorbij, en hij werd ernstig ziek. Vlak voor zijn einde heeft hij, met hulp van anderen, alle alarmbellen laten rinkelen. Straks zou hij er niet meer zijn, hoe zou het zijn meiden dan vergaan? De privé-problemen werden bekend aan de buitenwereld, en hulp werd uiteindelijk gegeven. En terwijl hij bekende aan de buitenwereld, bekende hij ook aan zichzelf. En hij besefte dat de situatie waarin hij en zijn meiden hadden geleefd, verre van normaal was.
Terwijl de moeder op advies van de instantie, en zelfs met enige dwang, zich liet behandelen, slaakten hij en zijn meiden een diepe zucht van verlichting. Ze genoten van hun tijd samen. De weinige tijd die hen nog zou resten.
Rust, dat wilde hij. Rust in het gezin, rust in zijn leven, rust ook bij zijn begrafenis. Zowel voor zichzelf als voor zijn meiden. Daarom besloot hij dat de moeder niet welkom zou zijn bij de plechtigheid. Na twaalf jaren van strijd en volhouden omwille van zijn meiden, had hij geen energie meer voor strijd en wilde dat zijn ceremonie in harmonie zou verlopen.
Nu, na zijn overlijden, na de eerste diepe wonden van verdriet, nu hebben zijn meiden het goed. Ze zijn alledrie thuis in een gezin dat ze liefdevol ontvangen heeft. De moeder zou ze het liefst bij zich hebben, vindt haar eigen huis een thuis. Maar dat is het voor de meiden niet meer. Misschien ooit, als de moeder genezen is van haar verslaving, misschien kan zij dan weer voor een veilig thuis zorgen. Tot die tijd zal zij het zonder haar dochters moeten stellen.
In alles wat de meiden doen, leeft hij voort. Niet alleen in fotos en schilderijen, maar vooral in hun hart. Hij hield enorm veel van zijn meiden, ze waren zijn drijfveer, door hen hield hij het vol. Nu hoeft hij niet meer te strijden of pijn te hebben. Hij leeft in hun hart, en komt soms langs in hun dromen. Soms ook in de mijne, als in een bijzondere ontmoeting. Dan komt hij samen met mij kijken wat de kinderen doen, en vertelt me dingen die hij me nooit eerder vertelde. Ik geniet van die momenten, intens verdriet en blijdschap komen dan heel dicht bij elkaar. Hij was een bijzonder mens.
199 keer bekeken
Maak favoriet
Badderen bij Ibu - herinneringen uit Indonesie
Mijn schoonfamilie woont in Indonesië. Feitelijk is het mijn voormalig schoonfamilie, maar daar zijn we het duidelijk niet mee eens. Ik ben niet van plan hen los te laten, en dat is wederzijds. Iets anders ligt dat met m'n ex-man, die is beslist een ex, en daarmee uit. Intussen blijft Lees verder
Mijn schoonfamilie woont in Indonesië. Feitelijk is het mijn voormalig schoonfamilie, maar daar zijn we het duidelijk niet mee eens. Ik ben niet van plan hen los te laten, en dat is wederzijds. Iets anders ligt dat met m'n ex-man, die is beslist een ex, en daarmee uit. Intussen blijft mijn (voormalig) schoonzus mijn "sister", en (voormalig) schoonmoeder blijf ik "Ibu" noemen. En daar komt niks tussen! Al zit er wel een wereldbol in de weg, maar daar werken we wel omheen.
Een paar jaar geleden waren we een zomer lang bij Ibu. Ze was, met haar zoon en dochter en 4 kleinkinderen, net verhuisd naar een leuk huisje in de kampong. Nadeel daar was dat er geen water uit de kraan kwam. Gelukkig liep er een waterleiding langs het huis, zodat we daar elke dag wat water uit konden tappen. Die waterleiding hing vlak boven een stinkende greppel, en die was bepaald niet fris. Het aftappen ging nogal omslachtig: dopje van waterleiding af schroeven, slangetje er in, dan afwasteiltje onder het slangetje houden, en zodra de teil vol was deze in een emmer leeggieten. De emmers werden dan naar de badkamer gedragen, zodat we ons met behulp van zo'n plastic pannetje konden wassen.
De kinderen moesten elke morgen al om 7 uur op school zijn, dus ze stonden vroeg op om zich te wassen en aan te kleden, wat te ontbijten en dan samen met hun vriendjes naar school te lopen. Wij waren daar met vakantie en stonden iets later op, en troffen dus elke morgen lege emmers aan in de badkamer. Vandaar dat we dus dagelijks in de weer waren met het slangetje, de afwasteil en de emmers.
Maar waarom er eigenlijk geen water uit de kraam kwam ? Ik dacht dat dat gewoon niet mogelijk was, en nam de hele situatie maar voor lief. In Indonesië tref je het wel vaker dat er iets kapot is, dat is niets bijzonders. Na zo'n drie weken begon het me toch wat te irriteren, en vroeg ik mijn schoonzus wat er eigenlijk mis was met de kraan in de badkamer. Het bleek dat de waterpomp kapot was, die het water vanuit de grond omhoog moest pompen. We zouden dat wel in orde kunnen krijgen, als we een dap zouden kopen. Een dap ? Juist..een dap. Wat is een dap dan ? Nou, een waterpomp. Ik vroeg mijn schoonzus waarom ze het dan niet gewoon een waterpomp noemt als het tenslotte een waterpomp is. Ze zei dat die dingen nou eenmaal zo heten, ze wist ook niet waarom. Of toch wel, waarschijnlijk was het meest gebruikte merk Dap, vandaar dat die naam nu aan het apparaat vastgeplakt zat. Net zoals pijnstillers bij ons meestal "aspirine" worden genoemd, ondanks dat ze van een andere fabrikant komen.
Ik heb het idee dat de Dap eigenlijk Daf zou moeten heten, met een F aan het einde. Dit omdat men in Indonesië de F niet uitspreekt zoals wij dat doen, maar daar een P van maakt. Daf zou dan dus Dap worden. Maar zeker weten doe ik het niet, ik heb verder geen navraag gedaan.
Goed, we gingen dus op zoek naar een dap, oftewel waterpomp. Zwager ging er op uit, en kwam terug met het bericht dat de dap's net op waren, het zou een ander merk worden. Of dat ook goed was ? Tuurlijk joh, maakt mij niet uit hoe dat ding heet, als ik maar water heb. Zwager ging weer op pad, en kwam na een poosje terug. Het andere merk was er toch niet, hij had nu iets gekocht dat Shimizu heette. Schoonzus blij, want nu hadden we een dap! Dap heette intussen dus Shimizu, maar dat mocht de pret niet drukken.
Van een vriendin die in Nederland bij een waterleidingbedrijf werkt, dat zich ook bezighoudt met de drinkwatervoorzieningen in Indonesië, hoorde ik dat de waterleiding waar wij dagelijks emmers water voor de badkamer uit tapten, hoogstwaarschijnlijk een drinkwater-toevoer was. En normaal gesproken gebruik je in Indonesië natuurlijk geen drinkwater om je te wassen.
De andere drie weken van onze vakantie hebben we relaxed kunnen badderen, met het plastic pannetje uiteraard. De kosten van dit genoegen waren 35 euro voor één Shimizu, inclusief installatie.
201 keer bekeken
Maak favoriet
De natuur zit vol geheimen :-D
De natuur zit vol met geheimen die je in eerste instantie niet ziet.
Maar wanner je goed oplet ga je steeds meer ontdekken. .
Een ongerept stukje natuur, weelderig begroeid is heel mooi. Het is heerlijk om in het lange gras te kroelen. Het is fijn, of je nu in Lees verder
De natuur zit vol met geheimen die je in eerste instantie niet ziet.
Maar wanner je goed oplet ga je steeds meer ontdekken. .
Een ongerept stukje natuur, weelderig begroeid is heel mooi. Het is heerlijk om in het lange gras te kroelen. Het is fijn, of je nu in een oud bos loopt langs de kronkelende rivier of in kleine en netjes aangelegd tuin.
De hoogvlaktes zijn soms rimpelig, soms vlak en het is fantastisch om op te klimmen naar de bergen. Ik hou van hoge bergen en diepe dalen. Ver uitstekende toppen en glooiende hellingen. Maar ook van kleine spitse heuveltjes. Soms lichter en dan weer donker, boeiend zijn ze allemaal.
Het buitenland geeft vaak heel mooie kleuren en een zeer gevarieerde vegetatie. Maar ik hou ook van Nederland met zijn bollenvelden en kanalen hoor!
De kale vlaktes zijn natuurlijk zeer interessant om te verkennen. Mooi uitzicht op de rivier met haar oevers
Vooral grote kronkelige oevers zijn heel mooi. Sommigen oevers zijn heel grillig, andere weer glad en egaal. Sommigen ruig begroeid anderen zijn bebouwd met metaal. Het is heerlijk om in de rivier te waden, ik hou van de geuren en moet mijn best doen er niet in te verdrinken.
Je neemt pas echt deel aan de natuur wanneer je er inzit en het water proeft.
Ik leg even aan bij het kleine eilandje dat pas zichtbaar wordt als je er dichtbij komt
Wel oppassen daar! Er zit een verraderlijke valkuil bij.
Daarna waad ik weer verder en zak de rivier af met de bocht mee naar andere regionen. Warm klimaat hier. . De omgeving, het uitzicht en de geuren veranderen hier ook, dat moet beter bekeken worden! Na de rivier is dit een welkome afleiding en ik besluit om in het diepe te duiken.
De hellingen zijn hier hoog en glad, ik moet afglijden. Beneden in de vallei bevind zich een ronde donkere poel. Ik verken de poel en zet mijn lippen an de rand. Ik drink ook daaruit. Heerlijk is het hier. .
Ongerepte natuur of gecultiveerd kan dus allebei heel mooi zijn. . .
De natuur is mooi in al zijn facetten. Zelfs thuis in mijn eigen tuin.
Soms zit ik in mijn eigen voortuin en bewonder de eik die daar staat.
Enigszins gekromd maar zeer fier staat ie daar. Het eikenhout is keihard.
De stam en onderaan de wortel zijn kaal maar er omheen groeit kort gras.
Onderaan hangt een zeer zware schommel. Zwaaiend vrij heen en weer in de wind. . Das nog een degelijke! Soms fantaseer ik dat een oude vrouw met de schommel gaat spelen. . Soms speel ik zelf met de schommel klim in de eik.
Eikenhout is keihard. En zwaar. Er zit veel energie in. Wanneer je het goed behandelt kun je er heel veel mee doen. Zeer geschikt om er een brandend vuur mee aan te leggen. Blijft lang branden, hoef je niet zo vaak bij te vullen. .
Een zeer vruchtbare boom waar ik heel trots op ben!
Je zou de eik met zijn schommel eens moeten zien. . .
(Geschreven door een man, ooit geplaatst op Marktplaats)
201 keer bekeken
Maak favoriet
Over tattoos en piercings
Een poosje geleden kwam ik op straat een buurmeisje tegen, ze was in gesprek met een vriendin. Al lopend ving ik iets op van wat ze zei : "Ik ben echt boos op mijn moeder! Ik mocht nooit een navelpiercing van haar, ze zei altijd dat ik moest wachten tot Lees verder
Een poosje geleden kwam ik op straat een buurmeisje tegen, ze was in gesprek met een vriendin. Al lopend ving ik iets op van wat ze zei : "Ik ben echt boos op mijn moeder! Ik mocht nooit een navelpiercing van haar, ze zei altijd dat ik moest wachten tot ik 18 jaar was. En nu ben ik 18, en nu hoef ik 'm niet meer!"
De schat had dus werkelijk niet door dat haar moeder verstandig genoeg was geweest haar voor een vergissing te behoeden. Ze was alleen maar nijdig dat ze haar zin niet had gekregen. En dat terwijl ze, nu ze dan eindelijk 18 geworden was, geen behoefte meer had aan een navelpiercing. . . Ik moest echt enorm lachen toen ik haar zo hoorde snateren. Gelukkig maar dat ouders af en toe nog iets te zeggen hebben over hun kroost!
203 keer bekeken