Spijt
Ik heb spijt. Spijt van een beslissing die ik genomen heb.
Zo, dat is eruit.
Waar, wat, wanneer en waarover doet er niet toe.
Feit is dat ik spijt voel en ik me niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst zo sterk spijt heb gevoeld.
Ik weet dat spijt Lees verder
Ik heb spijt. Spijt van een beslissing die ik genomen heb.
Zo, dat is eruit.
Waar, wat, wanneer en waarover doet er niet toe.
Feit is dat ik spijt voel en ik me niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst zo sterk spijt heb gevoeld.
Ik weet dat spijt voelen mij in het verleden houdt: had ik maar zus of zo wel of juist niet gedaan. Ik weet dat ik daardoor niet in het Nu ben. En toch, ik voel het. Bijna continu. Fijn voelt het niet, want heel handig (not) heb ik in mijzelf het gevoel van spijt gekoppeld aan schuld. Dat ik het niet goed heb gedaan, stom ben geweest, dat ik slecht ben, dit mag ik toch niet denken en daar weer aan gekoppeld hoe nu verder (lees: hoe kom ik van dat spijt- en schuldgevoel af) en ga zo maar door.
Kan het zo zijn dat ik echt niet goed weet wat ik wil en dat ik daarom juist eerder geneigd ben om vanuit een impuls te handelen? Ben ik momenteel een tikje arrogant en denk ik niet genoeg na? Is deze situatie een signaal om beter bij mijzelf te rade te gaan voorafgaand aan een beslissing of handeling? Sowieso?
Want dát ik iets te leren heb hiervan en hieruit is me wel duidelijk. Alleen wat? Meestal wordt de les pas helder als je terug kunt kijken op, en als je er middenin zit, zoals ik nu, zegt dat nog niet veel.
Doorzettingsvermogen, schort het mij daar soms aan? Dat ik wanneer iets tegenvalt of anders is dan ik had gehoopt of gedacht (vooropgesteld dat ik wist waar het over ging) dan denk ach laat maar, ik kan het toch niet, het kost me teveel tijd / moeite, ik kap er maar mee?
Bewust heb ik dat gevoel niet vaak gehad. Nu heb ik dat wel. Ik wil dit niet, kap ermee, terug naar het oude, vertrouwde.
Maar is dat écht wat ik wil? Terug naar het oude, vertrouwde? Of is dat mijn mind die mij dat influistert, gehecht aan zekerheden als hij is. Of voel ik nú juist dat dit hetgeen is wat ik wil, hoe goed dat andere ook voelde op het moment van besluiten?
Hoe weet ik wat echt wil, dát ik dat echt wil en dat het niet een mind-fuck is? En wat wil ik dan?
Of gaat het hier misschien over de oude vertrouwde bekende: Angst. Angst voor het onbekende, voor het nieuwe en nog niet eerder verkende. Angst voor het niet weten hoe, angst voor het niet goed doen, angst voor het toelaten van. En dat terwijl ik toch graag nieuwe ervaringen opdoe en absoluut heb gedaan.
Laatst schreef ik het nog aan een vriend: er bestaat niet zoiets als een verkeerde beslissing. Dat klopt als je er niet het label verkeerd aanhangt, ofwel als je er geen oordeel aan verbindt. Als je een beslissing neemt dan kun je daarvan leren. Of niet. Voor beide kanten geldt dat het soms hoe dan ook via the hard way tot je komt.
Wat dat is?
Ik weet het niet. Begin wel een vaag vermoeden te krijgen.
Hopelijk brengt het schrijven mij een stukje verder. Net als deze nieuwe ervaring toch al doet. Daar heb ik in ieder geval geen spijt van, van dit stapje verder op mijn ontwikkelingspad.
Tis geen makkelijk pad, maar tegelijkertijd loop ik er graag op.
