Vraag aan Jan Geurtz
In mijn boek 'De moed tot liefde' stel ik Jan Geurtz (auteur van onder meer 'Verslaafd aan liefde') de vraag hoe volgens hem een ideale liefdesrelatie er uitziet. Zijn antwoord past mooi op deze site vind ik:
"De ideale liefdesrelatie bestaat denk ik niet. Dat is een soort contradictie. Lees verder
In mijn boek 'De moed tot liefde' stel ik Jan Geurtz (auteur van onder meer 'Verslaafd aan liefde') de vraag hoe volgens hem een ideale liefdesrelatie er uitziet. Zijn antwoord past mooi op deze site vind ik:
"De ideale liefdesrelatie bestaat denk ik niet. Dat is een soort contradictie. Het is een probleem en het is tegelijkertijd ook heel erg leuk. Het is altijd het ego, het aangeleerde zelfbeeld, wat verliefd wordt op iemand anders. En dat heeft te maken met dat die potentiële partner een aantal eigenschappen heeft die overeenkomen komen met de ouder van het andere geslacht. Die dus ook op een of andere manier de suggestie wekt dat hij of zij je veiligheid zou kunnen gaan geven. De veiligheid die je je nog herinnert uit je jeugd. Mensen met een heel onveilige jeugd hebben dus vaak ook moeite om een veilige relatie aan te gaan met iemand. Die hebben een onveilige hechting, zoals dat heet. Een ideale relatie bestaat dus niet maar je kunt wel zeggen dat als je eenmaal verliefd bent op elkaar, en stel even dat je geen interesse hebt in spiritualiteit, dan zou het toch in ieder geval aan te bevelen zijn om niet al je tijd samen door te brengen. Je doet er goed aan om een deel van de eigenheid die je nog hebt op het moment dat elkaar leert kennen te behouden. Bijvoorbeeld je eigen huis, je eigen vriendenkring etc. Het bizarre wat je in de praktijk doorgaans ziet is dat mensen zo verliefd raken dat op elkaar dat ze die autonomie opgeven, om in ruil daarvoor de veiligheid te voelen van het altijd bij elkaar blijven. Dat je elkaar beloftes gaat doen van elkaar nooit in de steek laten, en dat je dan op een gegeven moment gaat samenwonen. Dat is natuurlijk ook heerlijk in het begin, om samen te zijn met die ander. Helaas heb je dan niet door dat je daarmee de kans vergroot dat het heerlijke gevoel weer verdwijnt. Dus als je dat al zou doorhebben, houd in elk geval een deel van je eigen vriendenkring, blijf dingen apart doen, ga vooral niet samen wonen. En als je dan per se kinderen wil probeer dan in een groot huis te wonen, zodat je in ieder geval nog voor een deel van de tijd nog alleen kan blijven. Want dat maakt je voor elkaar nou juist zo aantrekkelijk, die eigenheid. En het paradoxale is dus dat wat de ander zo aantrekkelijk maakt, dat offer je op aan de angst om die ander weer kwijt te raken. De toedekking van de angst om die ander weer kwijt te raken. Dus zelfs zonder spirituele aspiraties zou je in elk geval voor behoud van de eigenheid kunnen zorgen. En dat zie je vaak ook gebeuren als mensen voor de tweede of derde keer in hun leven aan een relatie beginnen. Het is dan al een paar keer fout gelopen, ze hebben één of meer relaties achter de rug, en dan zie je dat ze meer autonomie hebben ontwikkeld. En dat ze dan op hun 35e of hun 40e iemand ontmoeten, en wel weer verliefd zijn maar er dan verstandiger mee kunnen omgaan. Dat ze door schade en schande wat wijzer geworden zijn, en een stuk van hun eigenheid beschermen tegen de relatie. Dat is al een groot voordeel. Daar kun je al heel veel baat bij hebben. En als je dan ook spirituele aspiraties hebt, beide partners dus, dan kun je in dat vasthouden aan die autonomie, elkaar ook behoorlijk helpen. Je kan elkaar er op wijzen bijvoorbeeld als de één toch wat meer gaat hangen aan de ander. Je kunt elkaar helpen door bijvoorbeeld contacten met anderen niet te gaan amputeren, maar aan te houden. In de mate waarin je dat ook allemaal aankunt overigens. En dan elkaar helpen om over jaloezie heen te komen bijvoorbeeld. Het is buitengewoon waardevol als je elkaar zo kunt helpen, om autonoom te worden of te blijven. "
