Maak favoriet
De kunst van openen en ontvangen
De afgelopen maanden volop in proces zoals dat heet. Als een rups voel ik langzaam, vol geduld, mildheid en overgave aan het ontpoppen ben. De vlinder in mij ziet het licht en weet dat zij spoedig haar vleugels mag spreiden en in de wereld rond fladert met al mijn kleuren Lees verder
De afgelopen maanden volop in proces zoals dat heet. Als een rups voel ik langzaam, vol geduld, mildheid en overgave aan het ontpoppen ben. De vlinder in mij ziet het licht en weet dat zij spoedig haar vleugels mag spreiden en in de wereld rond fladert met al mijn kleuren en schoonheid.
Voel me zo liefdevol, open en dankbaar dat alles in mij bubbeld en enthousiast ja zegt, ja tegen het leven.
Law of attraction kwam de laatste tijd in meerdere gesprekken na voren en gisteren na lange tijd weer eens de film "the secret"' gekeken. Het maakt me nog bewuster van wat ik aandacht wil geven en hoe ik keer op keer zelf kan kiezen wat ik aantrek. Hoevaak ik onbewust, negatieve zaken (ziekte, angst, onmogelijkheden etc) aandacht geef, belicht en bespreek.
Hoe onwennig en spannend het nu nog voelt om mezelf te laten zien, te stralen en kwetsbaar te zijn. Door te oefenen en te spelen leer ik als een kind, onbevangen en vol overgave mezelf te laten zien en de liefde en schoonheid om mij heen te ontvangen en binnen te laten komen, zo welkom en wat een heerlijk gevoel!
Met een warm open hart straal ik en kom je graag tegen ;-)
200 keer bekeken
Maak favoriet
I am what I AM
Langzaam laat ik los wat ik om me heen nog kon vastgrijpen uit angst om te verdrinken. Nu ik me over wil geven aan de stroom van het leven waarin even niets meer moet. Het gevecht om mijn hoofd boven water te houden gestreden is. Voel ik hoe mijn Lees verder
Langzaam laat ik los wat ik om me heen nog kon vastgrijpen uit angst om te verdrinken. Nu ik me over wil geven aan de stroom van het leven waarin even niets meer moet. Het gevecht om mijn hoofd boven water te houden gestreden is. Voel ik hoe mijn intentie voor 2010 helder wordt en ik het ga leven:
Mijn hoofd naar mijn hart buigen en mijn hart te laten spreken.
Nu ik hier ben aanbeland voel ik heel oud verdriet, angst, pijn en verlangen boven komen. En ben zo moe, zo moe van alles dat ik moest doen van mezelf. verdrietig om de dingen die ik niet gevoeld heb en weg gestopt om verder te gaan.
Even time out van alles . . . . . . dat is wat mag en zoek naar bevestiging om me heen. (mag ik echt even op non actief?) streel mijn hoofdje letterlijk als het denken de overhand wil nemen en de innerlijke critucus mij op mijn kop geeft met zinnen: nu is het wel lang genoeg geweest, hup aan de slag, schouders eronder en gaan.
Gisteren heb ik mijn moeder gebeld en gevraagd of ik mijn hoofd in haar schoot mag laten rusten. Het uitspreken van mijn verlangen bracht een golf van verdriet met zich mee. Voelde hoe ik alle moed bij elkaar verzamelde om me kwetsbaar te tonen. Mijn moeder kon mijn vezoek horen en heeft me vastgehouden en ook al durfde ik me (nog) niet over te geven aan haar moederliefde er was een hele grote stap gemaakt en daar voel ik me heel erg dankbaar en gelukkig mee.
Ik hoorde het volgende nummer en dat kwam binnen, ik ben wie ik ben met alles wat er is. En wanneer ik voor mezelf hardop durf te zeggen dat ik ben wat ik ben en dat alles er mag zijn. . . . dan geef ik toestemming en gaat mijn levens energie stromen. . . . mmmmmmmmmmm. . . . .
207 keer bekeken
Maak favoriet
Voelen
De laatste dagen hangt er een verdrietig gevoel om mij heen dat door mij heen trilt.
Langzaam onstaat er vanuit dit mistige gevoel een beeld dat me laat zien hoe ik in een proces van loslaten, rouwen en aanvaarden ben beland. Vorig jaar zomer (2008) is er artritis psoriatica geconstateerd, Lees verder
De laatste dagen hangt er een verdrietig gevoel om mij heen dat door mij heen trilt.
Langzaam onstaat er vanuit dit mistige gevoel een beeld dat me laat zien hoe ik in een proces van loslaten, rouwen en aanvaarden ben beland. Vorig jaar zomer (2008) is er artritis psoriatica geconstateerd, een vorm van reuma.
Ik ben er van overtuigd dat mijn lichaam me iets te vertellen heeft waar ik tot nu toe niet naar wil / kon luiteren en dat het dus nodig is om mij staande te houden zodat ik het kan horen. Wat ik in het afgelopen jaar heel duidelijk heb ervaren is dat het nu werkelijk tijd is om mezelf te zien, te schitteren en in het licht te gaan staan. Mijn hart te voelen en zo mijn potentie te leven. Hiervoor mag ik binnen mijn werk de veiligheid gaan loslaten (en ja dat mogen zit nog veel angst en gehechtheid aan).
Mijn hoofd had het allemaal op orde en goed begrepen, wat ik even was "vergeten" was om echt te gaan voelen, grijnzzz. Nu ik steeds verder in het traject poortwachter kom, zie ik duidelijk dat er geen weg meer terug is. Tijd om mijn hoofdje uit het zand te halen en te gaan staan voor wie ik werkelijk ben, wat ik wil en hoe ik dat vorm ga geven.
Vreemd genoeg maakt het me een soot van blij (eigenijk is het meer een gevoel van trots) dat ik durf te voelen wat gezien wil worden en de lef heb om dit naar mezelf te erkennen en hardop uit te spreken (nou ja te schrijven ;-))
Het opschrijven en delen is voor mij een stap van openstellen en kwetsbaar durven zijn. Kijk naar mezelf en glimlach als een trotse moeder naar haar kind.
197 keer bekeken
Maak favoriet
It's not just in some of us, it's in everyone
Gisteren tijdens een heerlijke spontane brainstorm sessie, met een lieve vriendin, werd het me helder wat me blokkeerd om werkelijk mijn coaching bedrijf neer te zetten. Er zit zoveel schoonheid, kracht en liefde in mij dat wil stromen alleen ik durf niet voluit te gaan? Waarom niet?
Jaren geleden las ik Lees verder
Gisteren tijdens een heerlijke spontane brainstorm sessie, met een lieve vriendin, werd het me helder wat me blokkeerd om werkelijk mijn coaching bedrijf neer te zetten. Er zit zoveel schoonheid, kracht en liefde in mij dat wil stromen alleen ik durf niet voluit te gaan? Waarom niet?
Jaren geleden las ik de tekst diie Nelson Mandela tijdens zijn inauguratie uitsprak, deze raakte me destijds diep en kwam nu als een lichtje direct weer op mijn netvlies. . . dit is waar het om gaat. . . . ik doe mezelf en de wereld recht om volledig te zijn wie ik ben.
Our deepest fear is not that we are inadequate
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure
It's our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented and fabulous?
Actually who are we not to be?
You are a child of God.
Your playing small doesn't serve the world.
There's nothing enlightening about shrinking
So that other people won't feel insecure around you.
We are born to make manifest the glory of God that is within us.
It's not just in some of us, it's in everyone.
And as we let our light shine, we unconsciously
Give other people the permission to do the same
Nederlandse versie:
Onze diepe angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het LICHT in ons is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af
" Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten ?"
Maar, waarom zou je dat niet zijn ? Je bent een kind van God !
Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.
Er wordt geen LICHT verspreid, als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren.
Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons LICHT laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.
Nelson Mandela - 1994
194 keer bekeken