Maak favoriet
Conflicthantering
De speciaalheid van Gods Zonen berust niet op uitsluiting maar op insluiting.
(Een cursus in wonderen – T1.V.3:5)
Uitsluiting kan alleen bestaan vanuit het idee van afgescheidenheid. Als je vanuit de Eenheid leeft, is het idee dat je iets buiten jezelf zou kunnen plaatsen ridicuul. Eenheid kent niet iets dat niet Eén is. Eenheid sluit alles in zichzelf.
Conflicten ontstaan altijd tussen twee of meer partijen. Conflicten kunnen dus alleen bestaan in de afgescheidenheid. Bij een conflict staan twee of meer partijen tegenover elkaar.
In de Eenheid bestaat geen ik en jij, er is alleen wij. Vanuit afgescheidenheid, vanuit het ik-jij denken (eigenlijk ik – ‘niet ik’ denken), ga je met conflicten om door te zeggen: ‘jij bent het probleem en ik onschuldig’. Vanuit de Eenheid, het ‘wij’ denken, ga je met problemen om door te zeggen: ‘wij hebben een probleem, wij hebben het samen gecreëerd, wij zijn er samen verantwoordelijk voor en wij lossen het samen op’. Conflicten kun je alleen oplossen als je onder ogen wilt komen dat waar er twee vechten er TWEE schuld zijn, oftewel dat je zelf onherroepelijk een aandeel in de situatie hebt; ‘wij’ houdt nou eenmaal per definitie in dat ‘ik’ daar deel van uit maak.
Het probleem is dat het ik-jij denken zo ontzettend dominant aanwezig is in onze persoonlijkheid dat we het ‘wij’ vaak niet zien. Het is vaak niet eens onwil, maar een verblinding, een niet in staat zijn om anders te kijken dan vanuit ik naar jij. Om vanuit wij te kunnen kijken is het nodig dat je een redelijke mate van vrede hebt met jezelf, dat je een zekere mate van onthechting naar de wereld hebt bereikt en thuis bent bij jezelf, zodat je de dingen die gebeuren en / of die gezegd worden niet op jezelf betrekt. Het is nodig dat je je rugzak redelijk opgeruimd hebt, dat je je schaduwwerk en / of Lichtwerk gedaan hebt. Als je in jezelf gegrond bent, als je relatief onafhankelijk in het leven kunt staan, dan kun je prima vanuit ‘wij’ kijken, ook al kan de ander met wie je het conflict hebt dat niet. Of het conflict opgelost wordt doet er niet eens toe, want je bent bij jezelf en niet afhankelijk van de moodswings van de ander.
Een ander punt is de WIL om er samen uit te komen. Als we ons gekwetst voelen zit er vaak een flinke weerstand op om die emotionele pijn te doorvoelen. Er samen uit WILLEN komen vraagt dan ook om WIL om die pijn te doorleven en los te laten.
Er samen uit willen komen komt ook voort uit een bepaalde ‘basis’ die je samen hebt. Ik zou het broederschap willen noemen, een bepaald fundament waardoor je je met elkaar verbonden voelt. Ik heb dit zelf van huis uit niet zo mee gekregen; aan de ene kant van de familie worden conflicten ‘opgelost’ door in heftige ruzie te ontvlammen en vervolgens uit elkaar te gaan zonder het uit te praten, aan de andere kant van de familie wordt conflicten helemaal niet uitgesproken en verwatert de boel en / of blijft het echte gevoel onuitgesproken. Het is pas later in mijn leven dat ik ben gaan ervaren dat het ook anders kan. Ik had met iemand ruzie en dacht ‘dit is het einde, die zie ik nooit meer’. Maar zij kwam vanuit een andere achtergrond en tot mijn stomme verbazing konden we ruzie hebben terwijl de onderliggende band intact bleef; het was daadwerkelijk een openbaring voor me, ik kende dit helemaal niet. Dit is specifiek voor mij en mijn verleden, vele anderen zullen beter toegerust zijn om met conflicten om te gaan. Maar toch zie ik maar bij weinig mensen echt de WIL om er samen uit te komen, zie ik niet zo vaak die echte verbondenheid, dat gevoel van Eenheid. Het betekent namelijk ook de WIL om onder ogen te komen dat je hoe dan ook medeverantwoordelijk bent voor het conflict, het besef van Eenheid op ‘menselijk’ niveau. Je kunt je er niet voor verschuilen of je neutraal opstellen of welk spelletje het ego ook bedenkt. Dit is Eenheid in de praktijk.
1453 keer bekeken
