Menswording in Limburg
Bij mijzelf bemerkte ik dat er een bron aan het uitdrogen was, ik had niets meer te schrijven of te zeggen. Als ik met iemand op pad was luisterde ik naar de woorden van de ander en kon het geheel tot mij toelaten, omdat ikzelf niets te melden had en geen enkele behoefte om mijzelf te profileren.
Als de ander mij vroeg om wat te vertellen, omdat ze een enthousiaste spreker gewend waren, kon ik niets bedenken dat maar enigszins de moeite waard zou kunnen zijn. Wat ik dan toch nog opdiepte uit de spelonken van het geheugen klonk als een cliché, een krachteloos herhalen van hetzelfde.
http://nieuwebroederschap.nl/menswording-in-limburg/
