Maak favoriet
Loslaten
LOSLATEN:
Eventjes stond ik stil,
bij wat ik werkelijk wilde.
Wat had je met me gedaan,
nooit eerder was dit mij overkomen.
De magische kracht van liefde,
dat ik in jou had gevonden…
Gevuld met warmte,
gedreven door liefde.
Jij snapte al mijn nukken,
doorzag mijn onzekerheden.
Zelf in donkere nachten,
bleef ik je bekoren.
En soms was ik dichtbij jou,
dan voelde ik jouw lichaam.
Ik wilde je doorgronden,
jouw hartje weer kleurrijk horen.
Soms had ik buikpijn,
jij zat maar in mijn hoofd.
Ik neigde enkel en alleen,
heel dicht bij je zijn.
Verlangde zo naar jou,
maar helaas liet je mij regelmatig wachten.
Altijd die onzekerheid,
bijna niet kunnen eten.
Je had nu alles wat je wilde,
en ik was nu opeens teveel.
Mijn hart lag daar kwetsbaar,
wist niet hoe ik verder kon gaan.
Verloren met mijn ziel onder mijn arm,
ging ik weer voor gaas.
En telkens bleef ik hopen,
stilletjes die mooie dromen…
Wilde ik ons samen gelukkig zien,
zodat we konden doen waar voor we stonden.
Heel diep van binnen,
wist ik dat het klaar was.
Ik zag jouw gezicht,
en alles wat ik zo liefhad.
Ik voelde me leeg en vol met pijn,
vooral dat vervelende gevoel “weer zonder jou te zijn”.
Iemand waar ik wenste mee te leven,
maar een leegte, dat was realiteit.
Dit was niet wat ik streefde,
mijn leven was ontwricht.
Het deed me verdriet,
dat alles zo gegaan was.
Ik wilde mezelf weer gelukkig zien,
stralend en weer in balans.
Beter om uit elkaar te gaan,
ik kon het niet meer aan.
Een knoop in mijn buik,
de pijp was leeg.
Gaan, daar waar ik voor stond,
voordat ik langzaam weg zou zakken.
Voor jou plots,
scheidde onze wegen.
Ik dacht de hele dag aan jou,
maar het missen ging me steeds beter af.
Doorbijten en vechten,
ja, zonder jou…te kunnen zijn.
Hoe ik kon loslaten,
om mijn hart weer te laten helen.
Herinneringen aan jou,
deden mijn hart nog zo’n zeer.
Soms dacht ik, toch zonde,
hoe het toen voelde, hoe het was, ons samenzijn.
Verlangde soms zo naar toen,
maar alles was echt voorbij.
Dromen en verlangens,
raakte ik steeds meer kwijt.
Stilte en leegte was nu voelbaar,
wat moest ik nu nog zeggen.
Nog steeds dat gemis,
nu jij er niet meer bent.
Ik moest nu door de pijn,
doorbijten en zonder te vechten.
Had veel verdriet en huilde veel,
even stevig doorbijten.
Ik had nu alles wat ik wilde,
mijn vrijheid en verwerking stond voorop.
Keer op keer sloeg ik mezelf er doorheen,
de ene keer met een traan…en zo weer met een lach.
Ik koesterde vooral mijn familie en vrienden,
totdat ik weer in mijn eigen kracht was.
Langzaam loslaten,
mijn hart deed steeds minder pijn.
De tijd zal alles helen,
dan pas ben ik vrij.
Ik blijf speciaal met jou verbonden,
ook al zijn we niet bij elkaar.
Het blijft, dat gevoel,
een bijzondere kriebel in mijn lijf.
Tot ziens schat, ik zie je wel weer,
ik kom je vast ooit nog weleens tegen.
Ik zeg dat ik van je hou,
een “speciaal” houden van in mijn leven.
Want houden van,
IS OOK LOSLATEN…
420 keer bekeken