Maak favoriet
Een ongekende ervaring. . .
Normaal kan ik me mijn dromen niet herinneren. Ik ga er zelfs vanuit dat ik niet droom, terwijl ik weet dat dit onzin is. Die avond had ik een prima sessie energiewerk achter de rug en ik voelde me opgelaten. Het was bedtijd, maar ik was klaar wakker, bruisend van energie. Omdat ik de volgende dag ook fit wilde zijn ging ik binnen de gebruikelijke tijd-marges naar bed.
Niets aan de hand. Ik lig wakker en besluit een sjamanistische oefening te doen. Ik probeer in slaap te vallen, zonder 'het bewustzijn te verliezen'. Ik wilde getuige zijn van het moment waarop ik in slaap zou vallen. Lijkt raar, maar dit is een bekende sjamanistische oefening. Helaas: ik viel in slaap zonder wakker te blijven.
Ik twijfel. . .
Zal ik volgen of niet?
Ik besluit toch nog een stuk mee te gaan, nieuwsgierig als ik ben. Al volgend merk ik dat ik me ongemakkelijk begin te voelen. Er is een soort druk op mijn borst en mijn hart gaat te keer. Als ik besluit een kijkje te nemen, "schuif ik op" in de richting van mijn lichaam dat op bed ligt. Mijn lichaam naderend merk ik op dat ik op mijn zij lig. Ik nader mijn lichaam van binnen uit, alsof mijn bewustzijn zich verplaatst naar mijn lichaam. Ik besluit op mijn andere zij te gaan liggen. Dat lucht op, maar ik voel wel dat mijn hart flink tekeer gaat. Ik zweet.
Als ik mijn kalmte hervonden heb, besluit ik terug te gaan. Ik schuif richting 'niemandsland' en zie dat er op me gewacht wordt. Zwijgend wordt ik gewenkt te volgen. Ik knik en volg. Hoe verder we gaan hoe ongemakkelijker mijn lichaam zich voelt. Ik moet even terug naar het bed. Ook nu schuif mijn bewustzijn weer op richting mijn in bed liggende lichaam. Daar aangekomen vraag ik me af wat er aan de hand is. Mijn hart gaat zonder aanwijsbare reden te keer en die vreemde druk in mijn borst is toegenomen.
Navojoa, denk ik. Stel je niet aan. Even weer rustig ademen en ontspannen, dan kun je er weer tegen. Ik ga rechtop zitten, haal een paar keer diep adem en ga nu op mijn rug liggen met het voornemen kalm te blijven ademen. Ik keer terug en we vervolgen zwijgend onze weg.
Het is donker en de omgeving voelt aan als een zwarte wereld. Er is niets te zien, ondanks het zwakke licht. Ook mijn metgezel of gids is niet meer dan een schim. Ik weet niet eens of 'het' menselijk is, maar dat geeft niet. Zwijgend ploeter ik door. Ik merken dat vooruit komen steeds meer moeite kost. Ik voel dat aan mijn in bed liggend lichaam. De onzichtbare horizon afzoekend vraag ik me af waar we heen gaan. Ik heb geen idee hoe ik met de schim moet communiceren. Praten lijkt geen optie. Opnieuw voel ik dat mijn lichaam in bed van slag is. Ik schuif abrupt terug naar mijn bed en het voelt alsof er een vrachtwagen op mijn borst heeft geparkeerd.
Ik twijfel of ik wel klaar ben voor dit avontuur. Vervolgens twijfel ik aan mijn twijfel. Misschien ben ik wel bang. Ik neem de tijd en realiseer me dat ik altijd heb verlangt naar dit soort ervaringen. Kom op navojoa, 'in times like this the tough gets going'. Ik schop de deken van me af en ontspan bewust, onderwijl rustig rond kijkend. Gelukkig staat de deur op een kier en is de luxaflex niet potdicht. Als ik me klaar voel, schuift ik weer terug naar de wachtende schim. Mijn lichaam reageert meteen.
Ik 'flits' een paar keer heen en weer tussen het taferel en mijn bed. Ik wil verder, maar maak me ook zorgen om mijn lichaam. Het voelt alsof ik dood zou kunnen gaan. Het tafereel vervaagd lanzaam en verdwijnt. Zelfs als ik mijn ogen dicht doe zie ik niets :-) .
De volgende ochtend wordt ik wakker en ben verbaasd dat ik me die droom herinner, vooral omdat die me zo helder voor de geest staat. Ik ben zeker 10 dagen bezig de droom te reconstrueren, terwijl ik ook zoek naar een manier om mijn lichaam voor een volgende keer in het gareel te houden. Al mijn late energiewerk-sessies ten spijt lukt hebt me niet de schim nogmaals te ontmoeten. Ik lijk weer droomloos te slapen.
Navojoa
295 keer bekeken