Maak favoriet
Veiligheid
Wat is er toch veranderd? Of was het steeds al zo en leef ik het laatste decennium in een of ander wereldvreemd ei?
Ik heb het over ons nationale gevoel van onveiligheid. Het is ineens doodnormaal om je niet veilig te voelen. Leveranciers van alarmsystemen beleven gouden tijden. Zelfs mijn eigen Lees verder
Wat is er toch veranderd? Of was het steeds al zo en leef ik het laatste decennium in een of ander wereldvreemd ei?
Ik heb het over ons nationale gevoel van onveiligheid. Het is ineens doodnormaal om je niet veilig te voelen. Leveranciers van alarmsystemen beleven gouden tijden. Zelfs mijn eigen vrienden stellen geen vragen wanneer één van ons zegt op tijd naar huis te willen want ’s nachts niet meer alleen over straat.
Vroeger was de straat van iedereen! Nu heb ik een tijdje niet goed opgelet. Ik ben in een dorp gaan wonen waar men ’s avonds inderdaad niet meer naar buiten gaat, gewoon omdat er geen reet te doen is.
Ik kan wel naar de kroeg, maar moet daar dan 15 kilometer fietsen voor over hebben. Door de polder, met een straffe en ijskoude wind tegen op de terugweg. De mensen in het café vinden het onverantwoord. Niet omdat ik geen muts heb zodat mijn oren kunnen bevriezen, nee, men vreest voor mij het geweld van een aanrander.
Kom op zeg! Hoe groot is de kans dat er een nietsontziende, op seks of goed beluste, gewetenloze crimineel of zedendelinquent in de polder gaat zitten? Heel lang? Met de aannemelijke kans dat er helemaal niemand voorbij komt? Die poolwind is echt niet goed voor je libido hoor.
Bovendien geloof ik zowiezo niet in een horde gewetenloze criminelen of zedendelinquenten die loeren op ons, gewone mensen. De meeste mensen zijn volgens mij nog steeds nogal aardig en behulpzaam.
Het gevaar dat ik zie komt dan ook niet van deze of gene kwaadwillende slechterik. Het gevaar komt van iedereen die het idee helpt verspreiden dat wij met z’n allen niet betrouwbaar zijn. Op die manier tonen wij ons niet meer kwetsbaar aan elkaar. Sluiten wij ramen en deuren om te voorkomen dat we geconfronteerd worden met iemand die hulp nodig heeft. Worden we vanzelf bang, want als wij een ander niet meer willen helpen, wie wil ons dan nog helpen? Zo bijt de slang in haar eigen staart. De enigen die hier wel bij varen zijn de uitbaters van verzekeringsmaatschappijen en hun vriendjes in de ijzerwarenbranche. Zonder alarminstallatie keert de verzekering niet uit toch?
Volgens mij moeten we de echte criminelen in die hoek zoeken.
573 keer bekeken
Maak favoriet
Oordelen en behoeften
Tot voor een paar jaar geleden vond ik van een boel dingen wat. Wat moesten de mensen veel van mij!
Voorbeeld?
Ik herinner me een middag, vroeg in de lente, in een nagenoeg lege bouwmarkt. NIet minder dan 20 minuten waren we al aan het wachten op de dienstdoende slungel die een Lees verder
Tot voor een paar jaar geleden vond ik van een boel dingen wat. Wat moesten de mensen veel van mij!
Voorbeeld?
Ik herinner me een middag, vroeg in de lente, in een nagenoeg lege bouwmarkt. NIet minder dan 20 minuten waren we al aan het wachten op de dienstdoende slungel die een paar zakken tuinaarde zou ophalen, een vriendinnetje en ik. " Ik doe t liever zelf, dan was ik allang weggeweest", zo redeneerde het in mijn hoofd. En kort daarop :"Zal ik deze mensen eens even een cursus klantvriendelijkheid aanbieden?" Nog even later:"Wat denken die wel! Dat ik heel de dag niks anders te doen heb dan in een tuincentrum te hangen?"
Toen, nog een stief kwartier later, de jongen -uiterst vriendelijk overigens- de zakken in mijn auto had gekiept en ik eindelijk mocht betalen, was er van míjn vriendelijkheid geen spoor meer te bekennen.
Uitermate kortaf verrichte ik de vereiste handelingen aan het pinapparaat en verliet met opgeheven hoofd de zaak. Zo! Hier kwam ik niet meer terug!!
Zwijgend van de spanning zaten we enkele kilometers naast elkaar boven het wegdek, tot het vriendinnetje de stilte verbrak :"Toch fijn dat ze voor zulke mensen ook werk hebben he?"
"HUh?""Ja, dat is iemand met MBD, of, nou ja, iets. Hij kan niet goed denken. "
Mijn ergernis maakte terstond plaats voor schaamte.
Kort daarop volgde ik een opleiding in Geweldloze-, of Verbindende Communicatie. Ik leerde er dat achter ieder oordeel een niet (h)erkende behoefte van onszelf zit. Die les levert mij een hoop op. Tegenwoordig ben ik zelfs blij wanneer mij een spoortje oordeel overkomt, ha! een mogelijkheid tot zelfonderzoek.
En meestal vind ik m ook, die behoefte. Naarmate het me beter lukt daar dan lief voor te zijn verdwijnen de oordelen steeds gemakkelijker als sneeuw voor de zon.
Stom, al dat kerstgedoe? Ik heb behoefte aan familie en warmte. Ordinair, opblaaskerstmannen en lichtgevende rendieren? Ik heb behoefte aan gezelligheid in huis.
Nu heb ik er nog maar eentje over, maar die is wel hardnekkig. Ik kan eigenlijk de behoefte erachter ook niet vinden, misschien daarom. Welke?
Ik erger mij aan fatsoensrakkers, mensen die weten hoe het hoort en niet kunnen wachten tot zich gelegenheden voordoen om een ander dat in te peperen. Sommige ambtenaren. Mensen die gelijk hebben in het verkeer. Mensen die een ander aanspreken bij de kassa : "U mag hier maar met tot 4 artikelen, U heeft er 5!" Mensen die de regels kennen en ze rucksichtlos toegepast willen zien, zonder aanziens des persoons, misschien zoals ik zelf in de bouwmarkt een paar jaar geleden.
Nou ben ik eigenlijk eens benieuwd! Waar vinden jullie iets van? En zit daar dan ook een behoefte onder?
Lieve groet,
Mees
326 keer bekeken
Maak favoriet
Kikker
Na een heftige onweersbui en een hoop regen trekt de hemel tegen de schemering open, waardoor ik de sterren zie aangaan. De kampvuren van de voorouders, zoals mijn clangenoten die noemen.
Ik telefoneer met een oude vriend uit Amsterdam, die ook al 20 jaar het reilen en zeilen kent van Lees verder
Na een heftige onweersbui en een hoop regen trekt de hemel tegen de schemering open, waardoor ik de sterren zie aangaan. De kampvuren van de voorouders, zoals mijn clangenoten die noemen.
Ik telefoneer met een oude vriend uit Amsterdam, die ook al 20 jaar het reilen en zeilen kent van de scene waar ik een festival voor organiseer.
Tegen beter weten in heb ik er stress van en weet ik niet meer hoe ik goed voor mezelf moet zorgen.
Onderweg naar binnen, vanuit mijn achtertuin, zie ik op de vloer in de gang ietes bewegen. Het "iets" is zo groot als een flinke mannenhand en het kruipt in mijn gang. Licht aan. "Het is een pad!!" Zeg ik tegen Tim. "Wie?" vraagt die. Hij is nog met zijn aandacht bij ons gesprek over het functioneren van het organisatieteam en meent abusievelijk dat ik iemand wil beledigen.
Als ik hem heb duidelijk gemaakt dat het hier een fysiek dier betreft informeert Tim of hij springt. Dat doet hij. "Dan is het een kikker" meent Tim, en hij kan het weten, want hij werkt al sinds mensenheugenis in de milieueducatie.
Kikker of niet, hij is in mijn huis en dat is ongebruikelijk. Dus is het een boodschap van de spirits.
's Zien, wat weet ik van kikkers?
Dat ze voor transformatie staan, en reiniging.
Ik heb er een dubbel gevoel over. Enerzijds ben ik dankbaar dat de spirits weer een meesterlijke manier hebben gevonden om mijn aandacht te trekken en hun aanwezigheid kenbaar te maken.
Anderzijds is het ook een beetje of ik een standje krijg. Dat ik beter zou moeten weten dan me van mijn stuk laten brengen door communicatiegehannes rondom het festival. En grijp ik het voorval aan om mezelf eens flink te bekritiseren.
Het duurt nog een hele dag, maar dan dringt de boodschap door. Computer uit, afspraken afzeggen, fiets pakken en op weg naar "mijn" meertje, midden in een natuurgebied.
Iedereen is weg en ik loop bloot het water in. Word erdoor omarmd, ontvangen.
Met de lome slag die ik sinds mijn peuterjaren praktiseer als de badmeester niet kijkt glij ik door het water.
De badmeester mocht dat niet zien omdat ik ooit mijn zwemdiploma niet kreeg omdat de schoolslag niet zo gaat. Het is meer een soort trappel-schaarbeweging.
Net als kikker!
317 keer bekeken