Spirituele dating community Netsamen

Wie ben je?

Je zult me antwoorden dat we daarvoor je fiche moeten raadplegen, maar eigenlijk is je fiche ouwe koek. Ze werd weken, maanden of jaren geleden opgesteld en weerspiegelt niet wie je NU bent.
Bovendien bevind je je met dat portret van je fiche in een relatief veilige omgeving. Je bent met dat portret één de duizenden die zich hier op Netsamen bevinden en je bent dus omgeven door een zekere anonimiteit. Je betreedt het podium niet, kijkt niet stil maar trots rond in de zaal en zegt niet ferm luidop: "De volgende vijf minuten ben ik aan het woord en het gaat nu eens helemaal alleen over mezelf!"
Ik stel voor dat je dat via dit forum nu eens even wèl doet, hoewel ik terdege besef dat je dat nog steeds vanop het veilige zitje achter je computer doet. Je staat er niet ècht, hoewel toch. Wat je gaat doen vraagt een zekere moed en lef van je: het antwoord geven op de vraag wie jij bent.
Ik ben er zeker van dat de meesten van ons dat tentoongesteld portret gefascineerd zullen lezen, hoewel we er natuurlijk ook niet wakker van liggen. Maar we spiegelen ons nu eenmaal graag aan anderen, omdat het mysterie in en rondom jou ons ook iets over onszelf vertelt. Jij bent een menselijke aardbewoner, net zoals iedereen die dit nu leest, maar je vertoont andere kwaliteiten dan ik of iemand anders. Je bent niet identiek en dat is maar best ook, want anders was het hier een saaie bedoening.
Wat zou ik zelf antwoorden op de vraag wie ik hier en nu ben?
Hetgeen nu uit mijn pen vloeit.
Ik betrap me erop dat ik rust en stilte opzoek in mijn leven. Volgens sommigen is dit oud worden en het is mogelijk dat het samenhangt met halfweg de vijftig gepasseerd.
Niettemin lukt het me met die rust en stilte zeer goed om te gaan. Ik hou ervan en geniet ervan. Vooral tijdens het weekend gebeurt het regelmatig dat ik dagen naeen alleen ben, hoewel ik af en toe telefoontjes pleeg met mijn familieleden en vrienden en ook het schrijven op deze site een vorm van contact voor mij vormt.
Toen ik jonger was lukte dat alleen zijn me veel moeilijker. Ik leed er vooral onder en werkelijk om de paar jaar werd ik smoorverliefd op steeds weer een andere vrouw.
Dit heeft mij op het punt gebracht, waarop ik geloof dat je met een aantal mensen diepe en oprechte zielsverwantschappen kunt opbouwen, terwijl ik er tevens van uitga dat die ene, ware soulmate vooral in de fantasie van romantici, dromers en sciencefictionschrijvers is ontstaan.
De waarheid is volgens mij dat je alleen geboren bent, alleen zult sterven en het grootste deel van je leven helemaal alleen bent.
In relaties met anderen kun je natuurlijk prachtige en zeer liefdevolle ervaringen opdoen. Maar zelfs de meest liefdevolle knuffel duurt hooguit een paar uur en daarna keer je terug tot wie je bent: een zwerver op het pad, helemaal alleen, maar aan wie wel een eeuwig leven werd toegekend.
Mensen die geloven in een eindig leven en in werkeijk niets na de dood noem ik domoren. Mijn excuses als dit nogal hard klinkt, maar je moet al heel erg scheefgegroeid zijn of miskweekt door onze overwegend atheïstische wetenschappers, om je vanuit de diepte in jezelf niet meer te herinneren wie je werkelijk bent.
Klinkt dit brutaal of arrogant? Misschien wel, want zo ben ik nu eenmaal een beetje. Veel alleen zijn heeft zowel een voor- als een nadeel opgeleverd. Het nadeel ervan is dat ik me soms nogal koppig en eigenzinnig opstel en ik besef dat dit regelmatig wrevel en ergernis bij anderen oproept. Het voordeel ervan is dat ik "iets" in mezelf ontdekt heb, dat me niet meer kan ontnomen worden, door jou niet, door niemand en door geen enkele ervaring op dit ondermaanse. Het is eeuwig en tijdloos en overstijgt de illusie van de dood.
Het bovenstaande weerspiegelt vrij aardig wie ik nu ben en zoals ik mij nu voel. Natuurlijk zul jij een ander beeld van mij hebben of iets op mij projecteren dat wel of niet kan kloppen.
(vervolg hieronder)