De reis naar je voeten
Aarzelend vraag je aan mij of ik je kan helpen, je zit zo vol in je hoofd. Je begint met uitleggen en verklaren hoe dit allemaal kan, je maakt verontschuldigingen, je weet jezelf geen houding te geven, weet niet waar je mag kijken, hoe je mag zitten. Dan kijk je mij eindelijk echt aan, zucht en vraagt kan je mij helpen uit mijn hoofd te komen? Ik kan je helpen naar je voeten te reizen waardoor je minder in je hoofd zit, zeg ik en wijs je naar de tafel, je gaat erop liggen, niet goed wetend hoe, ogen open, ogen dicht, het duurt even voor je de voor jou juiste lighouding hebt gevonden. Als het niet lukt is het geen probleem zeg je mij, ik kijk je aan, vraag je weleens om hulp? Je sluit je ogen en antwoord ‘nee’, dat is iets wat ik niet gemakkelijk doe. Nu vandaag heb je om mijn hulp gevraagd, een stap is gezet, ontspan je nu maar, sluit je ogen en laat je meevoeren op de trilling. Onderweg naar je voeten merk ik dat je ontspant tot je je helemaal over kan geven, je laat je meevoeren op de trilling en komt rustiger van de tafel af, je kijkt mij alleen nog maar aan en lacht.
