Maak favoriet
Ouwe pijn in nieuwe zakken
"Nee! Ik neem de hond niet mij, ik wil alleen wandelen. " Hij mokt dat t gedrukt staat. Zucht. Sinds ik een puppy heb, is mijn zoon in de weerstand geschoten. Het is overduidelijk dat t niks met t beestje te maken heeft. Het raakt oude pijn bij hem. De situatie lijkt er nauwelijks op, maar het raakt die gevoelige snaar uit t verleden. Ik reageer niet. Ik ben boos, maar deal daar zelf mee. Ik wacht tot hij zelf verantwoordelijkheid neemt voor z'n gevoelens. Er is een kleine verwijzing voor nodig, maar dan begrijpt hij het. "Ja, het is idd het verleden, maar dan doet t evengoed nog pijn!" Dat weet ik, lieverd, en die pijn is t probleem ook niet. Wel dat je t kanaliseert op de pup. Kijk liever naar dat verleden en laat die pijn er zijn. Ik snap t heel goed, en je mag uiteraard nog steeds boos op me zijn. Maar wél vanuit wat het is geweest in t verleden, niet vanuit afreageren op iets uit t nu.
En ondanks zijn 19 jaar, snapt dit wijze en intelligente kind wat ik bedoel. En hij gaat t proces aan. En ik zie m veranderen, hij kan meer genieten van de hond, is ontspannen nu. Geeft me een knuffel. Veel meer woorden zijn niet nodig. Gelukkig.
En dat is wat ik zoek in een man, of een medemens: verantwoordelijkheid nemen voor je gevoel. Ook al is er iets in je omgeving aan vooraf gegaan, wat t 'veroorzaakt'. We zijn Altijd verantwoordelijk voor ons eigen gevoel.
1652 keer bekeken