Door Marit, 11 maart 2012, 20:03

Maak favoriet 

foto Marit

Mijn werk en ik. . .

Ik hoor je naam en de herinneringen komen boven. . . .
Even later zie ik je staan, anders, volwassener, hoe kan het ook anders je bent 3 jaar ouder en inmiddels 23 jaar. Ik zie geen expressie, geen sprankeling, geen toekomst in je ogen en het raakt me. Al die tijd heb ik zo gehoopt dat het je zou lukken, heb ik zo vaak aan je gedacht. . . .
Je verteld dat je terug bent, (de vervolgbehandeling die je elders kon volgen was toch niet zo'n succes ), op jezelf woont en dat het slecht met je gaat, het enige lichtpuntje is dat je op het goede pad bent.
Je bent kunstenares geworden zeg je en je vraagt of ik kom kijken als je exposeert. Ik kijk je aan en dan gaat het razend snel in mij, wil ik dit? Alles in mij komt in opstand, dit meisje zo beschadigd dat het pijn doet. Ik voel me machteloos. Mijn opleiding, mijn werk, mijn passie, wat heeft voor zin, we zijn met zijn allen niet in staat dit meisje te helen.
Ik beloof dat ik er zal zijn en voel de omvang van mijn belofte. Wil ik dit? Kan ik dit?
Ik zal gaan met een roos en het gedicht dat ik ooit van je in mijn postvak vond.
Ik geef je een kus en zeg tot dan. . . . . . . . .
Marit

617 keer bekeken