Maak favoriet
Tattoo
Tattoo
Mijn twee dochters willen altijd wel iets en meestal wil ik dat ook. Als het gaat om permanente lichamelijke versieringen ben ik wat terughoudend, of eigenlijk gewoon streng. Zo mogen ze van mij geen tattoos omdat ik dat lichamelijke verminking vind. Vanuit totale paniek heb ik ze het verboden zolang Lees verder
Tattoo
Mijn twee dochters willen altijd wel iets en meestal wil ik dat ook. Als het gaat om permanente lichamelijke versieringen ben ik wat terughoudend, of eigenlijk gewoon streng. Zo mogen ze van mij geen tattoos omdat ik dat lichamelijke verminking vind. Vanuit totale paniek heb ik ze het verboden zolang ze thuis wonen. Op de vraag, 'wanneer mag het dan wel', zei ik altijd, als je 35 bent! Dit vonden ze niet eerlijk en terecht. Om ze tegemoet te komen vertelde ik ze het goede nieuws dat het wel mocht als ze 'I love mama' zouden laten tatoeëren. ( Ik wist zeker dat ze dit echt nooit zouden laten doen).
Inmiddels is de oudste dochter uit huis en ik verbaasde me over het feit dat ik nog steeds geen tattoos zag. Tot de middag dat ze kwam eten.
'Mam, oh ja ik moet je nog iets vertellen. . . ' En ik, mijn dochter kennende, vreesde het ergste. Haar (mijn) fiets was gestolen, ze had schulden, baanverlies, alles schoot door mijn hoofd, tot ze zei: 'Ik heb eigenlijk een beetje een tatoeage'. Hoezo een beetje??? Laat zien vroeg ik, de sensatie die ik voelde laat zich moeilijk omschrijven. Ik wilde zien wat ze permanent op haar mooie lijf had laten tekenen. Ze deed haar jasje uit en ik zag een stuk van de grote getatoeëerde J onder de mouw van haar T-shirt uitkomen. Een J van rozen, zacht en mooi. Als je van tattoos houdt dan.
Ik was in staat om de tattoo los te zien van mijn kind en prees haar keuze. 'oh, ik heb er eigenlijk nog een. . . . '. Wat? 'je gaat schrikken, een hele grote op mijn rug. . . '. Met angst en beven deden we haar T-shirt omhoog en er stond een rechte lijn tekens van haar hals tot midden haar rug.
Ook deze was niet echt lelijk, als je het los dacht van mijn kind. Ik kon ze oprecht bewonderen, en respect hebben voor haar keuze en zij kon dat voor mij. De avond werd gezellig voortgezet en afgesloten met een bezoek aan een theateroptreden. Ik nam een wijntje en ontspande me, bekomen van alle emotie. Tot mijn dochter die naast me zat onverwachts zei: 'O ja mam, bijna vergeten'. 'Ik heb er eigenlijk nog een'.
626 keer bekeken
Maak favoriet
Bijzonder? Gewoon? Gewoon bijzonder?
Ik vertelde tegen mijn vriendin dat ik zo genoten had tijdens de BBQ die mijn ex en ik organiseerde omdat onze dochter geslaagd was voor haar vervolg opleiding. Onze dochter had naast een vriendinnetje ook haar vriend en diens ouders (ook gescheiden) uitgenodigt.
" Wat bijzonder", zei mijn vriendin, vier Lees verder
Ik vertelde tegen mijn vriendin dat ik zo genoten had tijdens de BBQ die mijn ex en ik organiseerde omdat onze dochter geslaagd was voor haar vervolg opleiding. Onze dochter had naast een vriendinnetje ook haar vriend en diens ouders (ook gescheiden) uitgenodigt.
" Wat bijzonder", zei mijn vriendin, vier ouders die gescheiden zijn aan 1 tafel, dat hoor je wel eens anders. . . . .
Wij zijn gescheiden geliefden en gelukkig nooit gescheiden als ouders. Voor mij is dit heel gewoon. Ik realiseerde me toen pas dat het in veel van de gescheiden gezinnen niet mogelijk is, door gevoelens van verdriet, jaloezie en onmacht.
En door haar reactie vind ik het opeens zo erg dat dit als bijzonder gezien wordt. . . .
Marit
620 keer bekeken
Maak favoriet
Mijn werk en ik. . .
Ik hoor je naam en de herinneringen komen boven. . . .
Even later zie ik je staan, anders, volwassener, hoe kan het ook anders je bent 3 jaar ouder en inmiddels 23 jaar. Ik zie geen expressie, geen sprankeling, geen toekomst in je ogen en het raakt me. Al Lees verder
Ik hoor je naam en de herinneringen komen boven. . . .
Even later zie ik je staan, anders, volwassener, hoe kan het ook anders je bent 3 jaar ouder en inmiddels 23 jaar. Ik zie geen expressie, geen sprankeling, geen toekomst in je ogen en het raakt me. Al die tijd heb ik zo gehoopt dat het je zou lukken, heb ik zo vaak aan je gedacht. . . .
Je verteld dat je terug bent, (de vervolgbehandeling die je elders kon volgen was toch niet zo'n succes ), op jezelf woont en dat het slecht met je gaat, het enige lichtpuntje is dat je op het goede pad bent.
Je bent kunstenares geworden zeg je en je vraagt of ik kom kijken als je exposeert. Ik kijk je aan en dan gaat het razend snel in mij, wil ik dit? Alles in mij komt in opstand, dit meisje zo beschadigd dat het pijn doet. Ik voel me machteloos. Mijn opleiding, mijn werk, mijn passie, wat heeft voor zin, we zijn met zijn allen niet in staat dit meisje te helen.
Ik beloof dat ik er zal zijn en voel de omvang van mijn belofte. Wil ik dit? Kan ik dit?
Ik zal gaan met een roos en het gedicht dat ik ooit van je in mijn postvak vond.
Ik geef je een kus en zeg tot dan. . . . . . . . .
Marit
625 keer bekeken
Maak favoriet
Mijn werk en ik
Ik breng je weg, je vraagt waarom?
Het is beter voor je, zeg ik.
Dat kan niet, ik hoor bij jullie, doe me dit niet aan, zeg je.
Ik kijk naar je, zie de wanhoop in je ogen en zwijg.
Je wordt boos, begint te slaan, te schoppen en Lees verder
Ik breng je weg, je vraagt waarom?
Het is beter voor je, zeg ik.
Dat kan niet, ik hoor bij jullie, doe me dit niet aan, zeg je.
Ik kijk naar je, zie de wanhoop in je ogen en zwijg.
Je wordt boos, begint te slaan, te schoppen en te bijten.
Je verwondt me tot bloedens aan toe met je scherpe nagels.
Ik begrijp het niet, zeg je.
Diep in jullie hart houden jullie van me, dat zie ik, dat voel ik, zeg je.
Ik breng je weg.
Naar gesloten.
Omdat het beter voor je is. . . . . . . . . . .
Marit
NB: Deze client van 76 jaar is naast haar psychiatrische stoornis en noodzakelijke overplaatsing ook "gewoon" maar mens.
632 keer bekeken