Filter op nieuwe reacties / van wie / periode / zoekwoorden

 

Door Atlanticum, 17 februari 2018, 11:00

Maak favoriet 

foto Atlanticum

Even stilstaan bij deze dag. . . .

Deze dag voert mij terug aan 1 jaar geleden. Toen ik afscheid nam van mijn maatje en partner. Tot op het laatste moment heeft ze geknokt tegen de ziekte, die haar uiteindelijk fataal werd.

In 2008 had ik haar op Netsamen ontmoet. Onder de mooie naam Aquanny. Vanaf het begin Lees verder

Deze dag voert mij terug aan 1 jaar geleden. Toen ik afscheid nam van mijn maatje en partner. Tot op het laatste moment heeft ze geknokt tegen de ziekte, die haar uiteindelijk fataal werd.

In 2008 had ik haar op Netsamen ontmoet. Onder de mooie naam Aquanny. Vanaf het begin af aan was er een klik. Zo mooi! Ze accepteerde mij helemaal zoals ik was. Ze keek naar "wie " ik was, ipv. te kijken "wat" ik was. . . .

We gingen overal naar toe. Ik liet haar kennismaken met de natuur. Liet haar de geuren van allerlei boomsoorten leren herkennen. En liet haar zijn hoe leuk het was om ijsje te kraken. En daar had zij de grootste lol in!. . .

Op haar beurt introduceerde zij mij in de "mensenwereld ". . . Ondanks het feit dat ik met een hardnekkige verlegenheid kampte, ging ik daar toch in mee. Ze liet me kennis maken met diverse spirituele festivals. Het was voor mij een beleving om te zien dat mensen aardig tegen elkaar konden zijn en dat ik niet bang hoefde te zijn om vernederd te worden, iets waar ik voorheen altijd tegenaan had gelopen. . .

Nu, 1 jaar na haar overlijden, besef ik nog steeds hoeveel zij voor mij heeft betekend. Sinds ze er niet meer is, is er een grote stilte ontstaan. Nog koesterend van de mooie herinneringen moet ik weer verder. . . .

En dat valt niet mee....Hier op Netsamen ben ik nog niemand tegengekomen die mij de moeite waard vond om nader te leren kennen. Als je open en eerlijk bent als man zonder macho masker, sta je als man al buitenspel. Jammer!

Ik ga zo maar eens naar een mooi plekje om mijn lief te herdenken. Een stil plekje in de Biesbosch. . . .

Namaste!

544 keer bekeken

Door Atlanticum, 26 december 2017, 08:50

Maak favoriet 

foto Atlanticum

Terug bij mijzelf. . .

Het is kerst. Feest van samenzijn, blijdschap en vreugde.

Bij mij geeft deze kerst een vreemd en onwerkelijk gevoel.
Voor het eerst in mijn leven breng ik deze helemaal alleen door.
Nadat afgelopen februari mijn lief was heengegaan, viel er een grootste stilte. Doordat mijn ouders er ook niet meer Lees verder

Het is kerst. Feest van samenzijn, blijdschap en vreugde.

Bij mij geeft deze kerst een vreemd en onwerkelijk gevoel.
Voor het eerst in mijn leven breng ik deze helemaal alleen door.
Nadat afgelopen februari mijn lief was heengegaan, viel er een grootste stilte. Doordat mijn ouders er ook niet meer zijn en de rest van de familie ver uit de buurt woont, lijkt het alsof ik alleen op de wereld ben beland. .

Zeker in deze donkere dagen voelt het niet altijd even prettig om helemaal verlaten te zijn. En dan komen de momenten waarop ik kan huilen tranen met tuiten.

Zoals op een plekje in de Biesbosch. Daar heb ik wat as verstrooid van zowel mijn moeder als van Aquanny. Dit plekje zoek ik wekelijks op om even te voelen en te herinneren hoe het was. Hoe veel dat ik van deze mensen heb gehouden. .

Het voelt alsof je als enigste boom in een bos staat, waarvan alle bomen rondom je heen zijn omgehakt...Overgeleverd aan de elementen en geen beschutting hebbend.

Teruggeworpen op mijzelf en mij een weg zien te banen in deze wereld, valt niet altijd mee. Gelukkig staat de natuur mij bij. Als straks de winter voorbij is, krijg ik weer een boost. Als de vogels weer gaan zingen is het licht aan het einde van de tunnel. Daar spin ik mij maar op vast. . .

Namaste,
Atlanticum

Bekijk op YouTube zelf

556 keer bekeken

Door Atlanticum, 18 februari 2017, 07:15

Maak favoriet 

foto Atlanticum

Een kostbare herinnering achterlatend. . .

In de zomer van 2008 heb ik hier een bijzondere vrouw leren kennen: Aquanny.

Met haar heb ik eindeloos veel mooie momenten meegemaakt en zij heeft mij leven bijzonder verrijkt. Helaas kwam er een vreselijke ziekte in haar leven die alles totaal op zijn kop zette.
Moedig en strijdbaar heeft Lees verder

In de zomer van 2008 heb ik hier een bijzondere vrouw leren kennen: Aquanny.

Met haar heb ik eindeloos veel mooie momenten meegemaakt en zij heeft mij leven bijzonder verrijkt. Helaas kwam er een vreselijke ziekte in haar leven die alles totaal op zijn kop zette.
Moedig en strijdbaar heeft ze tot het bittere einde doorgevochten. Ze wilde niet opgeven, maar tegen eierstokkanker viel uiteindelijk niet te winnen. . .

Gistermiddag is ze zacht ingeslapen om ze afscheid te nemen van het leven. Een grote leegte achter latend. Maar ook mooie herinneringen die een warm plekje in mijn hart zullen krijgen. . .

Atlanticum

965 keer bekeken

Door Atlanticum, 28 januari 2017, 23:29

Maak favoriet 

foto Atlanticum

Hoe kanker onze relatie veranderde. . .

Na lange tijd hier niets meer te hebben gedeeld
laat ik weer eens wat van mij horen. Ik wil even een verhaal kwijt om het met jullie te delen.

In 2008 heb ik hier Aquanny ontmoet en intussen hebben we al meer dan 8 jaar een relatie met elkaar. Na een Lees verder

Na lange tijd hier niets meer te hebben gedeeld
laat ik weer eens wat van mij horen. Ik wil even een verhaal kwijt om het met jullie te delen.

In 2008 heb ik hier Aquanny ontmoet en intussen hebben we al meer dan 8 jaar een relatie met elkaar. Na een mooi en zorgeloos begin in de eerste jaren kwam daarin in mei 2011 een einde toen bij Aquanny eierstokkanker werd geconstateerd.

Na een operatie + chemokuurbehandeling leek het ergste van de baan te zijn, maar medio 2013 kwam de kanker opnieuw terug. Wederom ging Aquanny de molen in van opnieuw een zware buikoperatie + chemokuur en we waren weer vertrokken voor een half jaar afzien. Begin 2014 leek het eindelijk wat beter te gaan en ook in het eerste deel van 2015 ging het verrassend goed met Aquanny. We konden weer leuke dingen doen zoals naar festivals gaan en lekker er op uittrekken.

Totdat in de herfst van 2015 Aquanny last kreeg van haar linkerbeen. In eerste instantie werd nog niet aan kanker gedacht en vele onderzoeken volgden. Totdat ze in september vorig jaar trombose kreeg aan haar been en ze op moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd toen duidelijk dat ze opnieuw kanker had gekregen. Voor de 3e keer in 5 jaar tijd. . .

Sindsdien is ze vrijwel voortdurend opgenomen geweest in het ziekenhuis en heeft tijdens een eerste chemokuur ook nog een hartstilstand gehad. . .
Na 2 dagen intensive care kwam ze er weer bovenop. Maar vraag niet hoe. Met een klaplong + 6 gebroken ribben die tijdens de reanimatie waren opgetreden leek een herstel verder weg dan ooit.

Toen ze half januari eindelijk naar huis kon, werd pas duidelijk hoe ze was veranderd. Van een geestige, positieve en vooral blijmoedige vrouw was ze veranderd in een depressieve, verdrietige en hulpbehoevende vrouw. En ze twijfelde nog wel of het wel goed was dat ze gereanimeerd had moeten worden want van die lange ziekenhuisopnames was ze helemaal murw geworden. . .
Intussen is ze opnieuw in het ziekenhuis opgenomen voor de volgende chemokuur. Deze is gelukkig naar omstandigheden goed verlopen.

Desalniettemin blijft de prognose somber. De chemokuur zou haar leven nog wat kunnen verlengen, maar zelf gelooft ze dat ze geen 2 jaar meer heeft te leven.
Als vriend krijg ik dan ook zware tijden te verduren. Onze verhouding binnen de relatie is ingrijpend veranderd. Ik heb een mantelzorgersrol gekregen en dat is zwaar, zeer zwaar. Voor leuke ontspannen dingen is geen plaats meer. Aquanny kan vrijwel niet meer lopen en loopt bovendien krom. Ze is gekluisterd aan een rolstoel en dus moet ze overal bij worden geholpen. Gelukkig wordt nu gewerkt aan voldoende thuishulp al ze over een paar dagen weer uit het ziekenhuis naar huis gaat. . .

Maar het doet pijn. Heel veel pijn. Als je zo binnen je relatie steeds meer moet inleveren. Ook als gezondere partner. Het is dan heel erg moeilijk om je hoofd boven water te houden. Omdat we een lat-relatie hebben en 60 kilometer van elkaar vandaan wonen, maakt de situatie er niet eenvoudiger op. Vooral met ziekenhuisafspraken en onderzoeken moet ik vaak mijn hele agenda omvergooien en vrij nemen om weer met haar naar het ziekenhuis te gaan. M, n hele leven wordt door haar ziekte bepaald en ik vraag me af in hoever in hier in door moet gaan en in welke mate. Ik kan mijzelf toch niet 100% blijven wegcijferen.

Dit is een verhaal wat ik even met jullie wilde delen. Het voelt ook goed om het hier neer te zetten. Dank jullie alvast dat je de moeite hebt genomen om dit verhaal te lezen!

Namaste,
Atlanticum

1119 keer bekeken