Maak favoriet
*********
Al een aantal weken ben ik bezig om mijn levensverhaal hier te vertellen, vanuit mijn gevoel. Nu een verhaal van toen ik ongeveer een maand in Arnhem woonde. De dochter van de beste vriendin van mijn ex had me gevraagd of ik haar van haar ouders naar huis wilde brengen. Lees verder
Al een aantal weken ben ik bezig om mijn levensverhaal hier te vertellen, vanuit mijn gevoel. Nu een verhaal van toen ik ongeveer een maand in Arnhem woonde. De dochter van de beste vriendin van mijn ex had me gevraagd of ik haar van haar ouders naar huis wilde brengen. Wij kunnen het altijd erg goed met elkaar vinden. Zij woont bij mij in de buurt. Ik had mijn jongste zoon bij mij gehad en zij wist dat ik die weg toch terugmoest.
We reden daar over de A15 in het donker. Haar zoontje van 1 sliep achter op de bank. We kregen het over zelfmoord. Ik loop met dat soort gedachten rond. Nou, zei ze, We willen je niet kwijt hoor!
Ze vertelde over dat we met zijn allen naar de Efteling zijn geweest, zon tien, twaalf jaar daarvoor. Ik was toen met mijn kinderen, de kinderen van de vrienden van mijn ex en de vrienden en vriendinnen van de kinderen daar naar toe geweest. Ik kon het nog goed herinneren en het was leuk. Ik had dat dagje georganiseerd met een achttal pubers en schoolkinderen en mijn jongste zoon, die nog kleuter was. Mijn ex en de vrienden van haar hadden geen zin om mee te gaan. Het had me nog moeite gekost om haar vrienden te bewegen om in ieder geval te zorgen voor het vervoer van hun eigen kinderen naar Kaatsheuvel.
Ze had ook nog een ander verhaal. Ook uit diezelfde tijd. Zij bleef bij mij eten. Dat kwam wel een paar keer per week voor, ze was kind aan huis. Mijn kinderen en nog een vriendin van mijn dochter waren er ook. Mijn ex had avonddienst.
Zij waren nogal druk en op een gegeven moment was ik het zat. Dus heb ik ze achter in de tuin gejaagd met de opdracht dat degene die het hardst kon schreeuwen gewonnen was. Nou de rest laat zich wel raden. Ze renden achterin de tuin, kwamen terug en vroegen aan mij wie gewonnen had. Ik natuurlijk onschuldig dat ik niets gehoord had. En toen deden ze nog beter hun best :).
259 keer bekeken
Maak favoriet
Geweld II
Al een aantal weken ben ik bezig om mijn levensverhaal hier te vertellen, vanuit mijn gevoel. Dit keer een heel lang verhaal. Over geestelijke mishandeling, een slag die ik verloren heb.
De laatste 7 jaar van mijn huwelijk waren een hel. Zij vond dat het niet goed ging en ik Lees verder
Al een aantal weken ben ik bezig om mijn levensverhaal hier te vertellen, vanuit mijn gevoel. Dit keer een heel lang verhaal. Over geestelijke mishandeling, een slag die ik verloren heb.
De laatste 7 jaar van mijn huwelijk waren een hel. Zij vond dat het niet goed ging en ik was de schuldige. Zij wist altijd mijn zwakke plekken te benoemen en zette mij dus enorm onder druk. Het was gewoon niet eerlijk.
Eerst dacht ik dat het door de omstandigheden kwam (zie De moeilijke jaren); nu denk ik dat ik dat toen wel verkeerd heb gezien. Ze heeft me enorm geïntimideerd en ik ben er ingetuind. Ik ga hierover niet alles vertellen; het was ook heel verwarrend. De ene dag deed ze verschrikkelijk tegen mij, de volgende dag was ze poeslief. Ik had haar spelletje niet door.
In januari 2009 hadden we weer eens ruzie met elkaar. Zij was voor geen enkele reden vatbaar en ik kreeg het gevoel om haar te vermoorden. Ik ben weggelopen. Ik wilde zelfmoord plegen. De eerste keer dat ik daar serieus aan dacht.
Ik ben teruggegaan. Een week later is ze naar de psycholoog gegaan die mij in 2003 had geholpen om me steviger in het leven te zetten. Ik dacht dat zij ging om een relatietherapie te krijgen. Ze kwam terug met de melding dat ik een persoonlijkheidsonderzoek moest laten verrichten.
Ik ben er met open ogen ingetuind. Uit het onderzoek kwam dat ik een lichte vorm heb van PDD-NOS. Ik geloof er totaal niets van. Inmiddels heeft een psychiater (ongevraagd) en 3 psychologen (onafhankelijk van elkaar) bevestigd dat zij niet denken dat dit het geval is. Overigens was de analyse gebaseerd op een vragenlijstje die door mijn ex is ingevuld. Achteraf denk ik dat de onderzoekers te licht zijn en dus incompetent. Mijn ex heeft willens en wetens die vragen negatief ingevuld. Ik ben daar zeker van, maar het is wel een conclusie achteraf. Ik ga er geen werk van maken - ik richt me liever op de toekomst.
En zo heeft ze het voor elkaar gekregen dat ik de schuld ben van het autisme van onze jongste zoon. Natuurlijk is dat niet waar.
In 2008 hebben we een enorme verbouwing gehad. Het huis moest nieuwe fundering hebben. De vriendin van mijn ex heeft gezegd dat zij wel een aantal dagen onze jongste wilde opvangen. Althans zo heeft mijn ex dat mij verteld, achteraf weet ik niet zo zeker of dat wel zo gegaan is.
Na 7 maanden was de verbouwing voorbij. Maar mijn jongste zoon bleef ondergebracht bij haar vriendin. Ik was het er niet helemaal mee eens, maar ik zag ook dat mijn jongste zoon het wel goed had daar.
Eind 2009 heb ik enorme ruzie gehad met haar vrienden. Mijn ex had gewoon een afspraak van mij veranderd, zonder dat ik op de hoogte gesteld was. Vervolgens kreeg ik ook nog een valse aantijging over mij heen betreffende mijn jongste zoon. Dat heb ik niet helemaal handig opgelost. Ik heb nooit meer met haar vrienden gesproken; zij willen geen contact met mij.
Op deze manier heb ik de regie over de opvoeding van mijn zoon verloren. Ik vind dat verschrikkelijk, voel me schuldig. Gelukkig zijn zij goede opvoeders en zit hij daar beter als bij mijn ex.
Bij de scheiding hebben we afgesproken dat ik elke dinsdagavond mijn jongste zoon zie en dat hij 1x per maand bij mij in Arnhem is. De rest van de tijd is hij onder de zorg van mijn ex. Ik heb vervolgens gezorgd dat mijn ex de volledige kinderbijslag krijgt.
In praktijk is dat natuurlijk niet zo. Hij is 3 avonden en nachten in de week bij haar vrienden en ook nog eens 2 weekenden in de maand. Hij is dus nauwelijks bij mijn ex. Ik vind dat niet leuk, maar ik ga het ook niet veranderen. Haar vriendin is een hele goede opvoeder en met mijn jongste zoon gaat het goed.
Gelukkig gaat het wel goed met mijn kinderen en dus ook mijn jongste zoon. Ik ben niet blij met de situatie. Ik heb vragen. Zoals: ben ik wel een goede vader? Heb ik de gemakkelijkste oplossing gekozen door helemaal in het oosten te gaan wonen? En ook: ben ik wel zo aardig? Ben ik wel empatisch? Of heb ik toch wel een tik van de molen gehad? Ben ik toch wel een beetje autistisch? Van de andere kant: ik red me wel. Eigenlijk altijd wel gedaan. Hoe zit dat allemaal?
260 keer bekeken
Maak favoriet
De moeilijke jaren
Anderhalf jaar geleden heeft mijn ex mij in de steek gelaten. Gewoon omdat ze niet oud met mij wilde worden. Wat het voor mij betekende, het interesseerde haar niet. Ook nu niet. In mijn vorige en komende weblogs wil ik vertellen hoe het zo ver is gekomen, hoe ik één Lees verder
Anderhalf jaar geleden heeft mijn ex mij in de steek gelaten. Gewoon omdat ze niet oud met mij wilde worden. Wat het voor mij betekende, het interesseerde haar niet. Ook nu niet. In mijn vorige en komende weblogs wil ik vertellen hoe het zo ver is gekomen, hoe ik één keer mijn gevoel niet volgde en daardoor in deze toestand zit.
In 2003 kwam ik in een vervelende reorganisatie terecht. Het was me onmiddellijk duidelijk dat ik eruit gewerkt ging worden. Ik heb steun gezocht bij mijn ex. Ik ben naar een psycholoog gegaan om steviger in mijn schoenen te komen staan. Dat laatste lukte verrassend snel. De steun van mijn ex kwam moeizaam. Maar dat had ik toen niet door.
Het jaar 2005 was een regelrecht rampjaar. Mijn schoonmoeder overleed. Ik ben 2x ontslagen door een reorganisatie. En het werd duidelijk dat mijn jongste zoon een vorm van autisme heeft. En alsof dit nog niet genoeg was: we moesten een grote verbouwing aan het huis gaan doen, want we hadden last van paalrot. Dat zou ons 60.000 gaan kosten. De verbouwing heeft in 2008 plaatsgevonden en is iets duurder uitgevallen.
Tot 2x toe heb ik een andere baan gevonden. Daarna raakte ik in 2006 werkeloos (4 maanden); ik was net 50. Op 1 juni ben ik begonnen in een nieuwe job, waar ik tot vorig jaar ben gebleven.
Op 2 juni werd bekend dat mijn zoon naar speciaal onderwijs mocht. Ik was opgelucht, de ellende was voorbij.
Niet dus, mijn ex flipte tijdens de daaropvolgende vakantie. Ik weet het aan de moeilijke tijd. Dat was maar deels waar.
Ik dacht dat het niet erger kon. Helaas is dat niet waar, maar dat komt een volgende keer.
260 keer bekeken
Maak favoriet
Jeugd II / Begin van de relatie
Al een aantal weken ben ik bezig om mijn levensverhaal hier te vertellen, vanuit mijn gevoel.
Mijn ex komt uit een arm gezin. Haar vader liep in de WAO. Ze is de derde in een gezin van 4 meiden. Haar ouders waren erg teleurgesteld dat zij geen jongen was.
Totdat Lees verder
Al een aantal weken ben ik bezig om mijn levensverhaal hier te vertellen, vanuit mijn gevoel.
Mijn ex komt uit een arm gezin. Haar vader liep in de WAO. Ze is de derde in een gezin van 4 meiden. Haar ouders waren erg teleurgesteld dat zij geen jongen was.
Totdat ze 10 jaar was, is ze opgevoed door haar oma. Toen overleed haar grootmoeder. Haar moeder moest haar toen wel opvoeden. Ze wilde dat niet en ze kon het ook niet. Mijn ex heeft het zwaar te verduren gehad. Ze kon geen kant op. Te jong om het huis uit te vluchten, te oud om het niet te begrijpen.
Haar andere zussen zijn er beter vanaf gekomen. De jongste omdat ze nog te jong was om het door te hebben en toen ze wat ouder was kon ze terecht bij haar oudste zus. De andere twee konden zich aan de thuissituatie onttrekken.
Mijn ex had een geweldig rapport in de 6e klas van de lagere school. Toch werd ze naar de huishoudschool gestuurd, heel erg vreemd. Bij een stage in Utrecht, ze was inmiddels 16, heeft ze haar vriendin ontmoet. Ze zijn nog steeds hele goede vriendinnen van elkaar.
Toen ik mijn ex leerde kennen, was ze erg jaloers op haar vriendin. Die was inmiddels getrouwd en ze hadden een dochter (toen 1 jaar). Dat wilde zij ook. Bij mij zag ze de kans.
Op Hemelvaartsdag 1985 had ze dagdienst. Ik ben toen van Amsterdam naar Amersfoort gefietst. Toen ik bij haar was, was ze net thuis. Ze wist niet hoe snel ik mijn fiets in de berging moest hebben en we hebben de meest fantastische vrijpartij gehad, die een man maar kan fantaseren. Ik was erg onder de indruk.
September 1985. We zaten bij mij te bankhangen (zoals je dat tegenwoordig noemt). De telefoon ging. Ik nam op en het was een man, die ik niet kende, die naar mijn ex vroeg. Ik heb met ongeloof het daarop volgende gesprek half gevolgd. Zij had dus een relatie gehad met die man en dat was nog niet zo lang geleden uitgegaan. Reden: hij wilde niet scheiden, dat doe je niet als gereformeerd iemand van artikel weet ik veel. Haar vriendin was (en ik denk is nog steeds) niet op de hoogte.
Op dat moment heb ik niet mijn gevoel gevolgd. Het was niet goed, maar ik wilde haar niet kwijt. Ik dacht we hebben nog toekomst. Ze heeft nooit van mij gehouden. Dit was het moment dat ik mijn leven heb weggegooid.
September 2009. De affaire was ik min of meer vergeten. Haar vriendin zei tegen mij dat mijn ex vreemd deed, zoals ze deed net voordat ik haar leerde kennen.
Half juli 2010, een maand voordat ze mij in de steek liet. Onze psycholoog zei dat we uit frustratie bijeen waren gekomen, allebei.
Dat heeft me aan het denken gezet. En de hele affaire kwam weer naar boven.
Een maand later heeft ze me gedumpt. In het bijzijn van de psycholoog. Ik heb het uitgeschreeuwd! Ze kon alleen maar zeggen: Laat die vent stoppen. Dat was ik voor haar. Een machine, zonder gevoel. Handig om kinderen van te krijgen, handig om royaal van te leven. Niet om mij. Ik heb nooit geteld.
259 keer bekeken