Maak favoriet
Op gevoel
Een tijdje terug kwam een vriendin langs. Opgevrolijkt door haar bezoek aan een haptonoom vroeg zij monter, “Is dat niet wat voor jou?” Het is een vraag die herinneringen oproept.
Een aantal jaar geleden zit het even niet mee. Ik sta op het punt uit te vallen op mijn werk Lees verder
Een tijdje terug kwam een vriendin langs. Opgevrolijkt door haar bezoek aan een haptonoom vroeg zij monter, “Is dat niet wat voor jou?” Het is een vraag die herinneringen oproept.
Een aantal jaar geleden zit het even niet mee. Ik sta op het punt uit te vallen op mijn werk en mijn visuele blessure blijkt progressief. Mijn moreel heeft zich sociaal vaardig verbroederd met zak en as en louter omdat ik anglicismen schuw, heb ik geen burnout.
Om mijzelf daar niet in te verliezen, wijst iemand mij op haptonomie.
Het spreekt mij niet direct aan, al heb ik geen idee wat het behelst. Ik ken het van naam via het Nederlands elftal, dat vanwege moeilijk te combineren ego’s begin jaren 90 een haptonoom in de arm nam. Het was in mijn ogen een sneue vertoning en het heeft de term haptonomie enigszins bevlekt. Mede omdat er niet beter door werd gevoetbald.
Ik heb er dus weinig vertrouwen in. Maar ik heb meer dingen verkeerd ingeschat die prima blijken te werken. Dus recht ik toch de rug om eens informatief op internet te spieken. Het klinkt vooral erg zweverig. Omschrijvingen als “gevoelscontact met anderen” en “het ontdekken van je eigen kracht en vitaliteit”, doen elke zelfverklaarde koele kerel bibberen. Dat dit onder andere bewerkstelligd wordt door “gerichte aanrakingen en oefeningen op bank en bal”, werkt bij diezelfde kerels op de lachspieren. Zelfkennis is niet mijn sterkste kant en ook ik produceer een gulle lach. Onterecht, want een mismoedige blik in de spiegel leert dat er weinig koels terugkijkt. Tevens is een beetje zweverigheid mij niet vreemd, er ligt niet toevallig een boek met de ondertitel ‘Gids voor spirituele verlichting’ naast mijn bed. Niet dat ik de hele dag wierooksnuivend in yogavouw mantra’s zing, maar ik ben wel degelijk buiten de geijkte paden op zoek naar iets meer houvast. Spartelend in de niets ontziende stroom van het dagelijks leven, lukt het, Zelfs nu mijn gezichtsvermogen mij in de steek laat en ik uitgeblust in zak en as vegeteer, niet om te ontsnappen aan hoe het moet en hoort.
Nu is haptonomie niet de snelweg naar spirituele verlichting, maar het onderliggende principe is wel dat je contact krijgt met jezelf en daarnaar leert luisteren. Een vaardigheid die ik ontbeer. Misschien toch proberen? Ik kijk nog eens in de spiegel, zie echt geen koele kerel, haal mijn stoute schoenen uit de gang en bel voor een afspraak.
De willekeurige keuze pakt goed uit. De haptonoom die ik heb benaderd, blijkt zelf slechthorend en weet hoe het is om een zintuig te verliezen. Gezien mijn kippige toekomst een prettige bijkomstigheid.
Ik ga in behandeling en dat bevalt mij erg goed. Het is wennen. Ik ben niet gewoon om erg goed naar mijn gevoel te luisteren en als mij naar dat gevoel of een ervaring wordt gevraagd, gaat mijn overijverig in het rond huppende geest arglistig opzoek naar hetgeen ik denk te moeten voelen. Het duurt een aantal consulten voordat ik die slecht geconditioneerde innerlijke souffleur de mond weet te snoeren, maar verlost van die kwelgeest leveren de oefeningen, inderdaad, enkele op bank en bal, mij veel op.
Hoe het precies werkt, vind ik lastig uit te leggen. Ik vrees ook iets zweverig over te komen en, al door de mand gevallen als koele kerel, waak ik verbeten over mijn zorgvuldig gecultiveerde aardse imago, dus raad ik de eigen ervaring aan. Sowieso is elk traject erg persoonlijk. De helft van een consult bestaat uit een psyche ledigend gesprek en de oefeningen borduren daar op door. Aanpak en resultaat zullen dus voor ieder anders uitpakken. Voor mij zijn het de eerste aarzelende pasjes richting zelfwaardering en zelfvertrouwen.
Nu, jaren later, wordt de montere vraag dan ook onbevlekt ontvangen. Uit de zak geklauterd en het as van mij afgeklopt, laat ik veilig op het droge de dagelijkse stroom aan mij voorbijgaan. Een verworvenheid waar haptonomie de eerste aanzet toe gaf! Dus ja, haptonomie is zeker iets voor mij. al geef ik toe dat ook ik er niet beter door ben gaan voetballen!
1870 keer bekeken
Maak favoriet
Milieuvraagstuk?
Klimaat en milieu, wij worden er dagelijks mee geconfronteerd. De temperatuur loopt op, de jeugd loopt klimaatspijbelend over straat, het klimaatoverleg loopt niet. De kranten zijn er rijkelijk mee gevuld, radio en televisie braken het te pas en te onpas uit. Rechts is materialistisch milieu onvriendelijk geboefte, de linksen zijn Lees verder
Klimaat en milieu, wij worden er dagelijks mee geconfronteerd. De temperatuur loopt op, de jeugd loopt klimaatspijbelend over straat, het klimaatoverleg loopt niet. De kranten zijn er rijkelijk mee gevuld, radio en televisie braken het te pas en te onpas uit. Rechts is materialistisch milieu onvriendelijk geboefte, de linksen zijn utopisch bevlekte klimaatdrammers!
Met al dat klimatologische geweld zou je bijna denken dat milieubewustzijn een recente uitvinding is, toch draait het al een tijdje mee. We weten allemaal dat de in bloemetjesjurk gestoken zestigers het milieu omgeven door wietdampen al vrolijk bezongen en begin jaren zeventig schetste de club van Rome hun deprimerende toekomstperspectief.
Wellicht minder bekend is dat het milieu in de jaren tachtig voor het eerst op de politieke agenda is gezet.
Ik kan mij dat persoonlijk niet herinneren, maar weet wel, destijds actief als scholier, dat het bij ons op school een belangrijk thema was. We trokken er niet massaal de straat voor op, dat deden wij tegen kernwapens, in het bijzonder de neutronenbom, en iets minder massaal om de politie als kraker te bevechten. Ik weet niet zeker of wij het broeikaseffect al ontdekt hadden, maar kernafval en zure regen waren spandoekgenomineerde onderwerpen.
Ik herinner mij zelfs een themadag op school die geheel in het teken stond van het milieu. Ik heb dat achteraf opmerkelijk gevonden, omdat de betreffende school niet direct de school was waar je dat zou verwachten. Enerzijds omdat het een oud seminarie was en begin jaren tachtig nog dicht op dat verleden stond. Meisjes waren net tien jaar toegelaten, verschillende vakken werden nog door priesters gegeven en als je niet uitkeek, struikelde je op de gang over een loslopende non. Anderzijds was de school een vergaarbak voor La Costa dragende hockeyjeugd die hun huis betraden via een oprijlaan en op wier eerste rammelaar al met koeienletters VVD stond. De liberale verknochtheid ging zover dat in de aanloop naar de verkiezingen vrijwel alle meisjes een foto van de toenmalig lijsttrekker Ed Nijpels op zak hadden. Seminarie en VVD, het is niet het eerste waar je aan denkt bij het milieu.
Maar, enigszins curieus, het lerarencorps stond hiermee sterk in contrast. Naast de genoemde priesters, enkele daaraan gelieerde veer met inktpot veteranen en een eenzame liberaal, bestond deze voornamelijk uit woest bebaarde mannen, en een enkele besnorde vrouw, Van alternatieve snit. Ik weet weinig over hun vruchtbaarheid en voortplantingsideologie, maar ik weet zeker dat een eventuele spruit in een wiegje rammelde met een rode rammelaar. Van de alternatieve buitencatogorie was de sectie Nederlands. Deels woonachtig in een commune, waren dit baricadesocialisten avant la lettre. Als zij zelf niet daadwerkelijk op de vuist gingen met de politie, gaven zij minstens hun kraakrellende vrinden de stoeptegels aan.
Schaduwverkiezingen leverde op school dan ook een interssant plaatje op. Waar bij de leerlingen de VVD fier op eenzame hoogte stond, wedijverden bij de leraren PPR, PSP, EVP en zelfs de CPN om het plekje bovenaan inderdaad, inmiddels allen aan elkaar geknoopt tot Groenlinks.
Dit roodgroen links bebaarde detachement verklaart de aandacht voor het milieu wellicht beter. Althans, die gedachte sluit goed aan bij het algemeen aanvaarde onderscheid tussen geboefte en drammers. Maar misschien is dit een te zwartwitte vooringenomenheid. Want net als dat je verwacht tijdens de lessen Nederlands grammatica en spelling te leren, terwijl ik er alleen uitstekend heb leren knippen en plakken, en uiteraard hoe een steen naar de Me te slingeren, kan ook de aandacht voor het milieu uit een andere hoek komen dan verwacht.
Ik weet het niet, maar wat ik wel weet, is dat in 1986 milieu en klimaat stiekem het regeerakkoord binnengesmokkeld zijn, niet door een meneer met een baard, maar door Ed Nijpels en diens foto heb ik op school wel eens gezien, dus wie zal het zeggen, misschien waren het toch de priesters. . .
1276 keer bekeken
Maak favoriet
Een dagje in het Vaticaan
“Pappa, Pappa”, klinkt een kinderstem in de vroege ochtend. Verschrikt veer ik overeind. Dit moet een nachtmerrie zijn. “Pappa, Pappa”, klinkt het nogmaals. Eenmaal bij zinnen realiseer ik mij dat dit niet een kinderstem is, maar de castraat van de camerlengo. Het is zeven uur in de ochtend en voor Lees verder
“Pappa, Pappa”, klinkt een kinderstem in de vroege ochtend. Verschrikt veer ik overeind. Dit moet een nachtmerrie zijn. “Pappa, Pappa”, klinkt het nogmaals. Eenmaal bij zinnen realiseer ik mij dat dit niet een kinderstem is, maar de castraat van de camerlengo. Het is zeven uur in de ochtend en voor mij, gisteren tot nieuwe Paus Pias I verkozen, de eerste werkdag als Oppercelibatair. Gelukkig dus geen vader, maar Heilige vader.
Terwijl de camerlengo druk staat te zwaaien met mijn pauselijke toga, gaan mijn gedachten terug naar de verkiezing van gisteren. Echt moeilijk was het niet. Als kenner van de geschiedenis, wist ik precies hoe dit aan te pakken. Een beetje zwaaien met pecunia en hier en daar een mooie belofte blijkt ook in 2036 goed te werken. Al na een halve dag conclaaf werd ik tot de nieuwe Pontifex gekozen. Dat mijn bankrekening niet geschikt is om de beloftes waar te maken, is iets voor later.
‘Maar Pappa, dat kan toch niet!’ schreeuwt de nu nog hogere castraat van de Camerlengo, wanneer ik hem vertel dat ik vandaag gewoon mijn spijkerbroek aantrek. Paniek alom, maar om niets. Gezien mijn onfeilbaarheid behoort het ook tot de mogelijkheden om de ochtendmis in mijn spijkerbroek vol te brabbelen. Ik oogst louter onbegrip. Zeker nu ik hem ook zeg zijn diensten niet meer nodig te hebben en ’s ochtends voortaan rustig alleen wakker wil worden met een kop koffie.
Het is inmiddels tien uur en de ochtendmis zit erop. Het was een rumoerig gebeuren. Daar waar ik geacht werd uit de bijbel voor te dragen, stond ik per ongeluk uit mijn woordenboek latijn te citeren. De meesten dachten eerst nog dat ik een grapje maakte, in de twee weken van mijn kardinaalsfunctie heb ik al menig grap en grol uitgehaald, maar al gauw werd het ook hen duidelijk dat ik niet per vergissing in het West Fries overging. Toen het tot hen door drong dat ik ook voor een vrijdag nogal ‘casual’ gekleed ging, werden er dingen gemompeld die men niet zou verwachten van deze heilige mannen.
Omdat ik vandaag niet nog meer mensen voor het hoofd wil stoten, besluit ik de rest van de dag vrij te nemen. Helemaal zonder morren gaat dit niet. Vandaag staat immers het overleg met President Rambo van de Vs op het programma. Daar dit overleg echter over de aanpak van terrorisme in Afrika zal gaan en mijn voorgangers er min of meer voor gezorgd hebben dat dit continent ontvolkt is, ligt de prioriteit niet zo hoog en stemt President Rambo in met uitstel.
Bij gebrek aan kroketten sla ik de lunch over en duik de tuin in met een zak hosties, dipsaus en een biertje. Terwijl ik in het zonnetje mijmer over hoe ik onder het mom van doopvont een bubbelbad in de tuin kan laten plaatsen, bereikt een kakofonie van gekir en gegiechel mijn oren. Het is mij al opgevallen dat er voor zo’n vrouwonvriendelijke omgeving behoorlijk wat nonnen in het wild ronddartelen. Nu staat er een meute samengeschoold achter mij te ginnegappen en naar mij te wijzen. Na al die minder krasse pontificale knarren, doe ik als vitale twintiger menig nonnenwangetje blozen. Het voelt wat ongemakkelijk, want hoewel ik mij besef dat zij hun leven aan een kuisheidsgelofte verkwanseld hebben, ben ik ook bekend met de rekbaarheid van de katholieke kuisheid. Ik neem geen risico, laat de bubbelende mijmering achter en breng mijn heilige plasser gauw in veiligheid binnen de muren!
Ik trek mij terug op mijn kamer. Camerlengo, heilige mannen en nonnen, het is even genoeg, ze zoeken maar iemand anders om het avondmaal te zegenen, ik zegen wel een keer het laatste. . . Ik bestel een pizza. het effe wachten doe ik met een flesje miswijn. Toe neem ik koffie met slagroom, zelf opgeklopt met een Zwitserse garde. Daarna schenk ik nog een borrel in en lees wat in de Davinci code. Om elf uur blaas ik de kaarsen en dit verhaal uit en kruip moe maar voldaan naast mijn vriendin. Inderdaad, Het kopje koffie is niet de enige reden waarom de camerlengo ’s ochtends niet in de kamer is gewenst. . .
865 keer bekeken