Filter op nieuwe reacties / van wie / periode / zoekwoorden

 

Door anoukepouk, 16 september 2012, 21:11

Maak favoriet 

foto anoukepouk

Ouders

5 maanden geleden woonden mijn ouders nog samen in hun riante appartement aan de Kralingse Plas.
Nu zit mijn vader in een verzorgingstehuis en mijn moeder, met een Delier in een verpleegtehuis.
Wilde van alles schrijven, maar na mijn bezoek aan mijn moeder, die volkomen in de war is, sinds Lees verder

5 maanden geleden woonden mijn ouders nog samen in hun riante appartement aan de Kralingse Plas.
Nu zit mijn vader in een verzorgingstehuis en mijn moeder, met een Delier in een verpleegtehuis.
Wilde van alles schrijven, maar na mijn bezoek aan mijn moeder, die volkomen in de war is, sinds 3 weken, weet ik het even niet meer.
Het is zo zielig, zo mensonterend, brrrr, ging er ondanks haar herhaaldelijke verzoeken om haar naar huis te brengen, in tranen weg.
3 weken geleden was zij nog helder, nu is alles een warboel,
heeft ze overal grote wonden, omdat ze worstelt om naar huis te komen.
Ze voelt zich verraden, in de steek gelaten, smeekte mij om haar naar haar huis te brengen.
Ze smeekte me om te blijven en om haar, na het eten mee te nemen, en ik. . . . . . . ging naar huis, naar mijn kinderen.
Een triest verhaal.

Liefs, Anoekepouk

292 keer bekeken

Door anoukepouk, 25 oktober 2011, 19:35

Maak favoriet 

foto anoukepouk

Moeder,

Gisteravond, met mijn dochter, naar het ziekenhuis geweest,
naar mijn moeder, die die morgen met de ambulance,
daar naar toe gebracht is.
Mijn moeder, de eerste dominante persoon in mijn leven,
die mij nooit gewaardeerd heeft om wie ik werkelijk was.
Iedereen was slimmer, mooier, liever voor zijn / haar Lees verder

Gisteravond, met mijn dochter, naar het ziekenhuis geweest,
naar mijn moeder, die die morgen met de ambulance,
daar naar toe gebracht is.
Mijn moeder, de eerste dominante persoon in mijn leven,
die mij nooit gewaardeerd heeft om wie ik werkelijk was.
Iedereen was slimmer, mooier, liever voor zijn / haar ouders.
Kortom, ik, gevoelig meisje als ik was, heb het nooit goed
kunnen doen.
Máár een alpha. , máár een hbo opleiding, mijn zus was mooier,
slimmer en liever voor haar, over mijn broer maar niet te praten.
Vervolgens de bevestiging gezocht in, achteraf, best wel foute,
dominante mannen.
Mijn ding, mijn keuze, maar wel héél fout voor mij,
en later, ook voor mijn kinderen.
Maar daar lag ze, zó kwetsbaar, zó ziek, zó fragiel,
kreeg haar eerst niet wakker, maar toen ze haar ogen
een heel klein beetje open kreeg, zag ze ons,
haar dochter en kleindochter.
Heb haar haar geborsteld, toen ze nog sliep,
en haar hand gepakt en gestreeld,
haar gezegd dat ik van haar hou.
Toen ze wakker werd, kregen we een hele zwakke,
vette glimlach.
Ze was blij om ons te zien, geworsteld, om haar
gehoorapparaten in te krijgen, zodat we ook met haar
konden praten.
Geen reanimatie staat in haar dossier, en dat doet pijn,
maar ze is dit leven al een paar jaar zat.
Er kwam een verpleegster, om haar bloeddruk, zuurstofgehalte
en temperatuur te meten, en toen ze klaar was, zei ze
als een koningin, dat ze nu wel naar huis mocht.
Ben zo blij, dat ik bij haar geweest ben,
mijn moeder, met wie ik al jaren vrede heb,
Mijn moeder, die niets weet van hoe ik 3 pubers onderhoud,
of, dat van mijn vingertopje, die niet wil weten, hoe ik alleen
3 pubers onderhoud,
die alleen genoegen neemt met een hele arm, niet zoiets lulligs
als een vingertopje.
En toch, hou ik zielsveel van haar, mijn moeder,
die mij het leven heeft gegeven,
die nu zó kwetsbaar is.

286 keer bekeken

Door anoukepouk, 17 oktober 2011, 21:00

Maak favoriet 

foto anoukepouk

Hakken met mijn Sabatier,

Woensdagavond, na een lange werkdag,
nog 'even' koken voor mijn kinderen.
Mijn niewe Sabatiermes even testen,
de kipfilet en de paprika gingen goed,
maar toen de rode ui,
in plaats van een plakje rode ui,
had ik het topje van mijn ringvinger te pakken.
Voelde meteen dat het niet goed Lees verder

Woensdagavond, na een lange werkdag,
nog 'even' koken voor mijn kinderen.
Mijn niewe Sabatiermes even testen,
de kipfilet en de paprika gingen goed,
maar toen de rode ui,
in plaats van een plakje rode ui,
had ik het topje van mijn ringvinger te pakken.
Voelde meteen dat het niet goed was,
en dat er een dokter aan te pas moest komen.
Kinderen bellen, ik bloed stelpen
mijn dochter vond mijn topje, nog aan het mes.
Hechten was niet mogelijk, dus maar verbinden.
Ze waren verbaasd, dat ik niet in paniek geraakt was,
of flauw gevallen, maar ik was heel rustig en grapjes aan het maken.
Heb vervolgens, wel 2 dagen in een stoel gezeten,
waar ik nooit in zit, toch wel een beetje ontdaan door alles.
Regelmatig naar de huisarts om opnieuw te verbinden,
en te checken of het niet gaat ontsteken.
Soms zitten ongelukjes in een heel klein hoekje,
stom, maar waar.
Een wijze les voor mij, om alles met een beetje meer aandacht
te doen, ook al 'roepen' mijn pubers om eten.
Voor nu, mijn vinger omhoog,
en proberen te accepteren,
dat ik even niet kan werken.

Liefs,

Anoukepoukie

285 keer bekeken

Door anoukepouk, 21 september 2011, 21:45

Maak favoriet 

foto anoukepouk

Lesje in nederigheid,

Heb afgelopen week een lesje in nederigheid gehad,
een dag gewerkt in de spoelkeuken van de Universiteit.
Man, wat was dat zwaar, knie / en polsbraces aan,
pijnstillers slikken en dan nog, een nacht liggen huilen
van de pijn.
Samenwerken met een man, die dit werk al 20 jaar doet,
ohh Lees verder

Heb afgelopen week een lesje in nederigheid gehad,
een dag gewerkt in de spoelkeuken van de Universiteit.
Man, wat was dat zwaar, knie / en polsbraces aan,
pijnstillers slikken en dan nog, een nacht liggen huilen
van de pijn.
Samenwerken met een man, die dit werk al 20 jaar doet,
ohh wat voelde ik me klein.
We hebben samen gelachen en gewerkt,
want zo ben ik,
maar vind het geweldig, dat er mensen zijn,
die dit werk elke dag, zonder klagen doen.
Het was een foutje in de planning,
dat ik daar stond,
maar heb het toch gedaan,
zijn toch betaalde uurtjes.
Was thuis niet gezellig,
had teveel pijn,
maar besef me wel, heel goed,
dat er mensen zijn,
die dit werk elke dag moeten doen,
om hun geld te verdienen.
Een diep respect groeide in mij,
voor mensen, die dit soort, laagbetaald werk,
elke dag met een glimlach doen.
Voor mij was het duidelijk,
dat dit voor 1 keer was,
zeker niet voor herhaling vatbaar,
deze promotie, smile.
Ben wel, een heel klein beetje,
trots op mezelf, dat ik ben blijven lachen,
en geintjes maken, terwijl mijn lijf huilde.
Dit was voor mij, echt een lesje in nederigheid.

291 keer bekeken