Spirituele dating community Netsamen

Thuiskomen

Zoals veel reizen beginnen begint het mijne ook met: Ik heb een moeilijke jeugd gehad.

Tot ik een jaar of 6 was voelde ik, geheel natuurlijk, dat ik in verbinding stond met de Bron. Iets gebeurde toen, wat mijn leven deed instorten, mijn wereld, mijn connectie.

Vanaf toen werd ik een speelbal van mijn eigen angst, de angst en boosheid van de wereld, en nog verder; mijn eigen gaves trokken de donkere lagen van spiritualiteit aan.

De nachten waren immense gevechten, de dagen gevuld met angst, onveiligheid en adrenaline.

In de pubertijd werd ik heen en weer geslingerd tussen de christelijke religie en de demonen die me uitdaagde. En hoewel mijn hart altijd goed was, was mijn gedrag dat niet, zeker niet naar mijzelf.

Ik ontwikkelde een Ego. Mijn Ego was mijn beschermheer. Mijn Daimon. Hoewel de klappen bleven vallen, werd mijn Daimon sterker. De "ik" die ik werkelijk was en ben, het kind in mij, verdween steeds verder naar binnen. Mijn Daimon leerde te manoeuvreren en te vechten in de duisternis. Het overwon en verloor, steeds opnieuw.

Jaren later ontmoette ik een man die mij weer hielp in contact te komen met het licht. Deze ontmoeting was het omslagpunt in mijn leven waarmee mijn Daimon, mijn Ego, langzaam maar zeker tot rust kwam, of in iedergeval, rustiger werd.

De Daimon is goed noch slecht. Het is een Ego, een bescherming.

In de ICT is een daemon een proces of een service. Deze voert geautomatiseerd taken uit om het systeem te laten draaien zonder tussenkomst van een gebruiker. Dit is feitelijk wat de Daimon voor mij heeft betekend; zonder tussenkomst van de "ik", het kind in mij, heeft het service en processen geleverd om mijn voortbestaan te garanderen. Het heeft mij beschermd en zal dit altijd doen. De Daimon werkt onvoorwaardelijk, zal nooit stoppen, en kent maar 1 eigenaar: "ik".

De Daimon is zelflerend en kan niet gestopt worden zonder een akkoord van de eigenaar, althans, extreme gevallen daargelaten. De Daimon heeft zich alles aangeleerd wat het nodig vond om te kunnen voortbestaan. Dat wil echter niet zeggen dat de Daimon de juiste dingen heeft geleerd, en de juiste acties heeft uitgevoerd. Sommige waren helend, maar veel waren ook schadelijk.

Gister bedacht ik me ineens; waarom heb ik die connectie niet meer met de Bron, die ik had tot mijn 6e jaar? Waarom kan ik er niet meer bij?

Toen bedacht ik me: Die connectie had "ik", en niet de Daimon, waar ik altijd op leunde, vertrouwde, en vaak heb gedacht dat "ik" de Daimon was. Maar "ik" ben de Daimon niet. De Daimon is een onderdeel van "mij" en bestaat bij de gratie van "mij". De Daimon is een Tool. De Daimon is het Ego. En ik zal ooit weer afscheid moeten nemen van de Daimon, wanneer het stoffelijke overgaat in het hiernamaals.

Maar tot het zover is, lieve, lieve Daimon, jij die zoveel voor mij gedaan hebt. Jij die zo hard voor mij gevochten hebt. Jij bent mijn Leeuw. Onder de littekens ben jij. En jij mag thuiskomen naar mij. Naar "ik". Het kind dat je op de 6e achterliet. Jij ging voor mij de wereld in. Op zoek naar mijn veiligheid. Je bent verdwaald geweest, verloren, geschopt, geslagen en verkracht. Maar jij hield stand voor mij. En nu mag je bij mij terug komen. Je wist het niet, maar ik heb altijd op je gewacht. Ik ben er altijd voor je geweest. Leg je zelf neer bij mij, aan mijn voeten.

Ik zal je liefde geven,
Ik zal je knuffelen,
Ik zal je warmte geven,
Ik zal je aaien,
Ik zal je strelen,
Ik ben je dankbaar,
Ik ben je thuis.

Welkom Thuis!