Spirituele dating community Netsamen

Te hoge eisen van jou, van mij, van allebei

En toen was het weer een volgende dag, al van nog voor 4 uur vanochtend ben ik wakker. Ik heb geprobeerd weer een meditatie op te zetten, wat niet heeft gewerkt en ik ben de hele tijd rond liggen rollen en draaien. Onrust, een lichaam vol onrust.
Verward, boos, gefrustreerd, opgelucht, blij. Een mix van emoties die door me heen gaan. Het ene moment heb ik vrede en voel ik me sterk en het volgende moment snap ik het allemaal niet meer.

Ja, ik stel hoge eisen aan mijzelf, en verwacht te veel van anderen.
Op welke manier verwacht ik te veel van anderen?
Ik wil dat ze aan mijn verwachtingen voldoen terwijl ze dat niet doen.
Een voorbeeld is op het werk: Te laat komen, onbenullige excuses, niet werken tijdens werktijden, mensen die dingen mogen blijven doen en daarvoor niet ontslagen worden, terwijl het in mijn mening niet door de beugel kan. En dat als manager zijnde, waar ik niet genoeg invloed op mag uitoefenen van de grote baas.
Verwachtingen van een jongen, dat hij langs zal komen, dat hij me echt leuk vind en dat er mogelijk een toekomst in zit.
En dan van mijzelf, het gevoel dat ik er voor iedereen moet zijn en vooral nu juist mijn team wil steunen, en ik door al het virtituele gedoe, ook nog eens extra werk heb.
Pauzes? Wat is dat? Lunchen even we van de computer en gezellig face to face kletsen met collega's of mijn team? Het is allemaal weg. Het gene waar ik altijd energie van kreeg, is weg.
EN daarin tegen gaat alles via een schermpje en vreet het al mijn energie en meer dan ik in mijn lichaam heb.

En dan komt mijn optimisme weer boven drijven: Iedereen heeft dit soort issues, gelukkig heb ik nog werk, ik kan tenminste vanuit huis werken, Gelukkig bestaat het virituele tijdperk, anders zou het nog moeilijker zijn.

En dan komen mijn vragen verder over mijn hogen eisen.
En wat is dan realistisch? Zijn die dingen dan niet logisch die ik verwacht? Waarom zijn die verwachtingen, te hoge eisen?
Komt het door Corona, dat het allemaal niet meer realistisch is? Of beter gezegd, wat is wel realistisch op dit moment?

Ik heb er nu 1 week ziekteverlof op zitten en de dokter heeft me 2 aangeraden om te beginnen. Ergens voel ik me schuldig, ik laat mijn hele team nu vallen, en juist nu steun zo belangrijk is.
Tegelijkertijd weet ik dat ik het niet trek, ik moet eerst mijn eigen zuurstofmasker op zetten voordat ik anderen kan helpen.
Door goed naar mijzelf te kijken, word ik me steeds meer bewust hoe erg ik een mensen-mens ben. Ik praat graag met mensen, daar krijg ik mijn energie van. En dan bedoel ik face to face.
Als ik een ****dag heb, kon ik naar een collega lopen en vragen om een knuffel, en dat is nu weg.
Ik woon alleen, dus ook geen huisgenoten om tegen te praten en familie is ver weg.
Een echte vriendengroep heb ik ook niet, dus ja, dan hou ik me zo vast aan die ene persoon welke ik daardoor extra vaak wil zien, die dan uiteraard vind dat ik te hoge verwachtingen heb. En ja, hij heeft gelijk. Ik verwacht alle emotionele steun die ik normaal gesproken meerdere dagen en van vele mensen krijg, alleen uit 1 persoon te halen, en wat er dan gebeurd, is juist het tegenovergestelde. Dat valt compleet weg.

En daar zit ik dan weer alleen, te denken.
Zoom meetings in de planning om maar contacten aan te gaan. Veel naar buiten gaan en zitten genieten van de natuur.
De stilte en rust binnen in mij proberen te vinden en energie te krijgen. Manieren te vinden om hiermee om te gaan. De realiteit accepteren dat het zo is.

En ja, ik voel zeker die momenten van rust. Lekker een spirituele mandala inkleuren en op zoek gaan naar klavertjes 4 in het park. En zodra ik die vind, geeft het een een klein vreugde gevoel! Even ben ik weer een kind die geniet van die hele kleine dingen. Ja, goed geluk. . . . Daar ga ik voor! Dat verdien ik! Want ook IK en belangrijk.