yin_yang, 5 maart 2020

Maak favoriet 

foto yin_yang

Wan- en / of vertrouwen?

Een tijdje geleden was dit een onderwerp in een prikbordberichtje.

Het blijft mij bezig houden, dus open ik zelf een forumtopic. En om het al schrijvende voor mij zelf duidelijker te krijgen en in de hoop dat we een mooie uitwisseling kunnen hebben:)

Toen ik het forum opende, zag ik mijn laatste topic tantra vertrouwen :)
Ook over vertrouwen!! :)
Is ook echt wel een issue in mijn leven (geweest?)

Wat ik mij steeds meer besef, is dat als ik een ander het voordeel van de twijfel geef in vertrouwen op wat de ander zegt / doet, ik dan mijn innerlijke stem op een zijspoor zet. De ander meer 'waarde' geef dan mijn eigen innerlijke weten.

Doordat ik iets van / met de ander wil, ik (nog) niet bereid ben om mijn eigen 'plaatje' over de ander tijdig aan te passen. Te onderzoeken of mijn plaatje / indruk / denkbeeld ook klopt met wat de ander over mijzelf / onze situatie samen, denkt / vindt. En vooral of de weg naar hetzelfde doel leidt.

Op het moment dat de ander mij zegt, ach, vertrouw daar nu maar op / vertrouw mij.....gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen! Hoe lang of hoe kort ik iemand ook ken. Als een ander mij gaat vertellen dat ik 'moet' vertrouwen, doe ik dat bijna per definitie niet meer :(

Is dit een terecht wantrouwen in de ander??
Of is het een terecht vertrouwen in mijzelf??

Iemand die te goeder trouw is, zal m. i. altijd de ander de tijd geven om een gezamenlijke vertrouwensband op te bouwen. En dit niet met woorden forceren.

En wat als het zooo goed voelt in het begin van bijv. een mogelijke partnerrelatie?
Mijn eigen ervaring (terug kijkend) is het meestal een korte intens samenzijn, tot er iets in mij steeds harder begint te gillen....of iemand in mijn omgeving iets benoemd waardoor ik uit de bubbel van 'het ultieme samen' kan komen.
Jammer?
Ja zeker! Alleen terug kijkend, was de ander met een andere weg naar een ander doel bezig als ikzelf. En doordat ik mijzelf in mijn jeugd extreem heb moeten aanpassen aan de rest van mijn opgroeigezin, deed ik dat (uiteraard) ook naar ieder ander, want zo hoorde het toch?? En ik ging er vanuit dat de ander(en) zich ook aan mij zouden aanpassen. (een utopie die ik wilde blijven geloven, want mijn ervaring met mijn familie was helaas heel anders)

En eigenlijk vraag ik mij nu af....is wantrouwen eigenlijk wel iets slechts?
Sinds ik durf te wantrouwen in anderen, is mijn wereld een stuk minder dramatisch geworden.....en een stuk liefdevoller met de mensen waar ik al langer contact mee heb:)
En nieuwe mensen krijgen van mij nog steeds het voordeel van de twijfel, alleen ik luister daarin veel beter naar mijn innerlijk weten. En besef dat de scheidslijn tussen er (teveel) voor een ander zijn, en goed voor jezelf zorgen, flinterdun is.

Het leven is boeiend :)

2421 keer bekeken


Ben jij spiritueel ondernemer?