Spirituele dating community Netsamen

Wil ik wel een relatie?

Zolang ik me kan herinneren was ik op zoek naar die ene persoon die mijn romantische dromen kon vervullen. Iemand om vreselijk verliefd mee te zijn en samen mee te groeien. Maar waarom eigenlijk?

Was het de identificatie met mijn vrouw zijn: haar lichaam die bemind wilde worden, haar liefde die over wilde stromen, haar onbewuste projecties op iemand die op haar vader lijkt?

Was het de angst voor eenzaamheid? Een angst die ik lang bedekte met allemaal minder kwetsbare zaken omdat ik haar niet wilde voelen en al helemaal niet wilde laten zien. En waar ik me lang door heb laten misleiden, helemaal tot aan de bereidheid compromissen te maken.

Die compromissen voel ik bij internetdaten heel sterk. Eerlijk gezegd denk ik bijna altijd: "ik vind niet alles (meteen) leuk aan jou, maar ja ik wil het toch een kans geven". Zulke ontmoetingen eindigen altijd met een bevestiging van dat wat ik in den beginne al niet leuk vond, en duren zolang ik (en de ander) m'n best kan doen de leuke kanten een kans te geven (in mijn geval had dat altijd heel veel met aandacht en seks te maken).

Met welk deel van mij zoek ik, welk deel van jou wil gevonden worden? En welke delen krijgen we daar in een later stadium nog ongezocht bij? Ik weet dat ik nu zoek met het deel dat samen wil groeien, maar waarom wil ik daar dan een aantrekkelijke foto en leeftijd en een bepaalde (emotionele, spirituele en intellectuele) intelligentie bij? Wie in mij stelt die voorwaarden? Is het de bedoeling dat ik met zo'n zak vol voorwaarden ga kiezen wat daar dan nog het beste op lijkt? Of wil ik gewoon gelukkig zijn met mezelf en open staan voor wat zich aandient, zonder enkele illusie van voor-of zelfingenomenheid? In dat geval, is internetdaten gewoon niet iets voor mij. De moed zakt me al ver in de schoenen als de zoveelste man mij vraagt iets over mezelf te vertellen en wat ik zoek in een man. Weet ik veel, is dit een sollicitatie, waar te beginnen en ga jij dat dan zijn?

Samen groeien. . . waarom wil ik dat? Als ik bovenstaande motieven aangaande de romantic dream buiten beschouwing laat, blijft nog over dat ik zelf geen mannelijke energie heb. Daarom voel ik me (volgens mij zoals de meeste vrouwen) ook aangetrokken tot mannen die die kracht sterk hebben, maar nam ik vaak met minder genoegen, uit angst zelf niet goed genoeg te zijn. Of ik maakte mezelf tot slachtoffer van iemand die die kracht wel had, maar niet 100% koos voor mij.

Nu ik mezelf gevonden heb (al floept dat bewustzijn nog regelmatig 'aan en uit'), raak ik die focus op de ander kwijt. Alles wat ik zocht zit in mij, niet in de persona met een vorm en een naam, maar in iets wat dat ver overstijgt.

Noem het geest, ziel, god, liefde, mijn hogere zelf. . . hoe staat die in het leven hier op aarde? Is 'zij' hier om veiligheid te voelen, te verlangen, aandacht te krijgen, alles te doen om zich verbonden te kunnen voelen en voor het tegendeel angstig te zijn?

Of is ze hier om te ervaren, en dan te beseffen dat dit allemaal een droom is? Ik ben niet meer geïnteresseerd in de rollen die ik mezelf toedichtte: alleenstaande vrouw die verlangt naar sex en aandacht en het gevoel van samen zijn. Of deze: zelfstandige vrouw die hard werkt om financiële veiligheid te kunnen voelen, die keihard haar best doet om een beter mens te worden en zichzelf identificeert met haar uiterlijk, verleden en gedachten.

Ik weet helemaal niet of ik wel een relatie wil. Als ik m'n verlangens en angsten opzij zet, en zie wat ze beweegt, wordt de relatie met mezelf steeds aantrekkelijker. Wat een vrijheid om dat zo te kunnen voelen. En wellicht trek ik op een dag wel een ander aan, die ook zo vrij met zichzelf kan zijn. . . maar het is geen voorwaarde om de droom mooier te maken. God works in mysterious ways, i'm ready to surrender.

liefs,
Kaia