Spirituele dating community Netsamen

Big white room

Ik zit hier in een nieuwe kamer, mezelf af te vragen, hoe kan ik iets zeggen zonder te klagen.

Al die lasten die mensen dragen, langs elkaar heen leven , ik loop me af te vragen.

De mensen zijn niet met elkaar, ook al als je iemand lang kent, zijn ze niet te vertrouwen, je kan alleen op god bouwen, omdat iedereen zijn eigen leven heeft, omdat iedereen zijn eigen problemen heeft, dat wil niet zeggen dat je niet om een ander geeft, maar niet altijd weet wat in een ander leeft.

Mensen die hun leven beëindigen er gaat veel mis, het is ook moeilijk om naar anderen te luisteren want elke avond is er wel een tv quiz.

We worden overdonderd met spellen en leren al vroeg te tellen, maar hoe de emoties bij iemand gaat, dat zien we vaak te laat.

Opgekropte emoties die nergens kunnen ventileren veranderen vaak naar haat / angst , het is een wereld waarin we dwalen en het is moeilijk niet te verdwalen, als je niet mee gaat in de stroom van gewoon, spelen met je telefoon, het hebben van maandelijkse loon, uitkijken naar een dochter of zoon.

Om dan met de handen in je haren , want het valt niet te verklaren, dat zoveel mensen al na enkele jaren, na eeuwige trouw te hebben verklaren, . . . . we denk alles te weten, maar weten vaak alleen nog maar hoe de dingen heten.

De routine maakt ons blind om echt te kijken, we gaan er van uit dat het nieuws verteld wie de goede en slechte zijn, nemen nog wat nootjes en een fles wijn, en het is wel goed en het is wel fijn, maar mensen zouden niet bang moeten zijn om samen te zijn, vreemd kijken als een onbekende je groet.

Niet bang zijn voor een andere cultuur, niet bang voor je buren, het scheelt maar 1 muur.

Afgezonderd in betonnen dozen, lopen we naar de graf kist en leggen we rozen, voor iemand die weer heen is gegaan, die afscheid nam van een eenzaam bestaan.

Sta open voor elkaar, ik wil open staan voor het leven, omdat ik nog zoveel wil geven, omdat het me verdriet doet, om de pijn van een ander te zien, wij kunnen een einde maken aan eenzaamheid, de vraag is hoe spenderen we de tijd, er is eeuwigheid en daarin hebben wij beperkte tijd.

En vaak krijgen we in de laatste jaren pas spijt, denken aan het kleine dat na zoveel jaren nog steeds splijt, wie keuzes uit haat maakt, voelt niet de eeuwigheid.

Hoe emoties kunnen verblinden , het je aan haat kan binden en langzaam aan kan verslinden, je hoort alleen nog maar de eensgezinden, je hoort alleen nog maar de eensgezinden.