Maak favoriet
Reisgenoot; Kunnen we kijken en zien in het donker?
Een tijd geleden heb ik aan de hand van een vraag een stukje tekst geschreven, welke ik graag met jullie wil delen.
Het zal passen bij meerdere facetten van het leven, maar de kunst zit hem juist daar in. . . dat ieder het leest op zijn / haar manier. .
-----
Reisgenoot
Aan de horizon loopt hij. Ik zie hem bijna niet,
tranend tegen de felle zon.
Toch worden mijn ogen, als in een droom, nooit moe.
Ze blijven open en gericht.
Overdag loopt de man met me mee aan de
trillende horizon.
We maken lange tochten, hij en ik.
Als het nacht wordt, en ik mijn kamp maak,
is de wereld donker en zonder contour.
Mijn hoofd voelt koortsig, maar mijn adem is rustig;
Ik weet dat hij daar is. Turend naar het vuur,
net als ik.
Glimlachend in het donker, tevreden en onrustig tegelijk.
Berustend in de vertraging die de nacht vraagt, maar
klaar om de ruimte die tussen ons ligt verder te
verkennen.
De belofte van de reis als een zacht kussen onder
zijn hoofd.
Bij het eerste licht vervolgen we onze reis.
Het landschap is prachtig, maar streng en vol
obstakels. . stille rotsen en donkere meren,
koud en onverbiddelijk als staal.
Vandaag stelt het land waarin we onze vlaggen
zorgvuldig plantten, ons voor een belangrijke keuze.
Links gloort de horizon groen, veilig en bekend. .
Een kalme baai en een vertrouwde haven.
De weerspiegeling van koel water om het stof en
de inspanning van de reis weg te spoelen.
Aan de andere kant ontnemen bergen het zicht op
de belofte van het land daarachter. .
In de verte staat hij stil, aarzelend.
Op deze hoogte overstemt de wind de roep van het bekende,
maar geluidloos ken ik zijn gedachten.
Ik geniet van de reis, ondanks de ontberingen en
de stenen op het pad. Het land is bar maar vol oases,
te licht en te mooi om niet te verkennen.
Vele offers waard.
Ik wil verdergaan. . Hij weet het.
Maar ik wacht op hem bij deze splitsing.
Niet een dag of een nacht, maar zolang hij daar staat.
De tijd is aan onze kant.
Ik maak deze reis met hem, en met hem alleen.
De onzichtbare lijn tussen ons, als de as van ons voertuig.
Zonder mijn verre reisgenoot verdwijnen de dimensies
en de bakens aan de horizon.
Verdwijnt de stille euforie van de verbondenheid. .
die deze reis ontsluit.
Zou ik kunnen verdwalen achter de bergen. .
Kom met me mee. .
Mijn woorden zijn gefluisterd, maar krachtig en puur.
Ze overbruggen de ruimte. .
Hij hoort me wel. .
~TGL. N!~
1087 keer bekeken
