Spirituele dating community Netsamen

De schoonheid van kwestbaarheid

Kwetsbaarheid wordt bewust of onbewust vaak geassocieerd met een teken van zwakte. Als we onze emoties tonen en al zeker als er tranen bij komen kijken, worden we (of denken we) als zwak aanzien.


Maar wat is emotionele kwetsbaarheid dan wel? Kwetsbaarheid is wanneer iemand zich volledig overgeeft aan het lief en leed in het geven en ontvangen van liefde.
Het is als het ware jezelf openbreken, jezelf vanachter de sloten en muren tonen wie je bent. Het is het vinden en delen van je authentieke zelf.

Angst is wat er voor gezorgd heeft dat we ons verschuilen in de schijnbaar veilige haven van Onkwetsbaarheid. Angst voor het onbekende, angst om wéér gekwetst te worden, afgewezen, gemanipuleerd of gebruikt te worden. Zo beginnen we stelselmatig, vaak al vanuit ons kind zijn, muren rond ons te bouwen en leven we in de zelf gecreëerde illusie dat we achter die muren veilig zijn en alles onder controle hebben. Maar zonder emotionele kwetsbaarheid worden al onze gevoelens als het ware in wacht gezet als een tikkende tijdbom. Op die manier beschadigen we niet enkel onszelf maar ook potentieel goede relaties. Want we kunnen ons misschien schijnbaar beschermen tegen de bitterheid van het leven maar tevens missen we ook zo de zoetheid en de passie dat het leven ons te bieden heeft.

Het tonen van ons authentieke zelf is niet iets wat van de ene op de andere dag gebeurd met een "Kijk eens, hier ben ik"! Het is een stap voor stap proces, een soort ontdekkingstocht in jezelf naar jezelf. In de grond van ons wezen komen we allereerst terug in contact met het eerste archetype: Het innerlijke kind. In de grond is geen toevallige woordkeuze want een goede gronding of aarding zorgt er voor dat we ons veilig voelen in onszelf.
Het innerlijke kind geeft ons de mogelijkheid onze emoties als veilig te zien, te aanvaarden en in een vrijheid, zonder schaamte of oordeel, naar boven te laten komen. Hierdoor hervindt je in jezelf weer het kijken naar de wereld als een kind. Waardoor deze niet meer als een angstige plaats aanschouwt wordt maar als iets om te ontdekken.

Ik denk dat ieder van ons wel het gevoel kent nadat we een gigantische lach of huilbui hebben gehad. We kunnen dat gevoel niet beter omschrijven dan het ervaren van een leegte. Zeker als we eens goed gehuild hebben voelen we ons daarna vaak op of leeg. Het is die leegte dat ruimte maakt voor genezing, om alles weer te kunnen relativeren en door te gaan. Het geeft het kortstondig gevoel van vrijheid, vrij van ballast. De kern van ons wezen.
Lachen is een emotie dat sociaal heel aanvaardbaar is en (gelukkig) iets dat we graag delen. Onze tranen daarentegen verstoppen we vaak, ook voor onszelf, omwille van de conditionering dat het een uiting van zwakheid zou zijn maar ook omdat het water dat uit onze ogen vloeit juist de meest intiemste expressie is van ons kwetsbare zelf.

Kwetsbaar, het woord op zich klinkt al helemaal niet stoer. Eerder fragiel en breekbaar. Ik ben het hier niet mee eens. We zijn allemaal mens, we hebben allemaal onze emoties en gevoelens. Het is wat ons verbind.
Waarom zouden we alleen maar onze blije emoties mogen laten zien en waarom schamen we ons wanneer we de tranen achter onze ogen voelen branden?
We kunnen vaak komedie spelen als het over een glimlach gaat maar de meeste onder ons zijn nu niet zo'n goede acteurs om op commando te beginnen wenen. Tranen zijn écht, dat voel je als je in aanwezigheid bent bij iemand die begint te huilen. Het raakt je hart!

Emotionele kwetsbaarheid is niet zwak. Er is niets mooiers dan je ware zelf in de wereld zetten. Het is een weg die nodig is om weer in je kracht te staan, een krijger van het licht! We hebben allemaal een diep verlangen naar waarachtig gezien te worden maar het is aan onszelf om ons te tonen...Met liefs, ilahinoor